daar gaat ze......

28 februari 2017

Vandaag is het dan zover; ik vlieg naar Suriname!
Delphia, de dame die 3 maanden op huis, kat en hond gaat passen, was de avond ervoor al gekomen, zodat ze een beetje kon zien hoe alles reilt en zeilt in huize Ankum.
Ik neem afscheid van Saartje; ze is al oud en ik weet niet of ze er over 3 maanden nog is.
Maar ik ben er van overtuigd van wel!! Die staat me straks uitbundig kwispelend op te wachten!!

Jaap, Aniek, Jeroen en natuurlijk Dex brengen me naar het station van Dalfsen om me uit te zwaaien.
Vooral veel knuffelen met Dex, maar die voelt zich niet zo lekker; is snipverkouden en blijft voor de zekerheid maar in de auto zitten.
Veel kussen over en weer, een laatste zwaai en de eerste hobbel is genomen.

In Zwolle staat Betsy mij al vol ongeduld op te wachten: ik was behoorlijk laat en de trein kon ieder moment vertrekken richting Schiphol.
Gelukkig heb ik in de trein vanuit Dalfsen al gehoord dat mijn volgende trein vertraging heeft, dus die is er nog niet eens!
Terwijl we staan te wachten, worden we bijna van het perron afgeblazen!!
En koud dat we het hebben!!
Voor haar erger dan voor mij: ik ga de warmte tegemoet.
Na ook door Betsy te zijn uitgezwaaid, gaat de reis verder richting Amsterdam.

Ik hoor van zuslief dat zij wat later komt, dus ga ik bij aankomst op Schiphol eerst mijn bagage inchecken.
Robin is er dan ook al. Ik bel hem vanuit de trein een aantal malen, maar krijg hem niet te pakken.
Komt goed, meissie.

Het mooie van de trein naar Schiphol is, dat je onder de aankomsthal uitstapt en zodra je met de roltrap boven bent, bevind je je in het hart van de luchthaven.
Wat een drukte!!
Nu eerst die zware koffer kwijt. Een heel gedoe, ook al staat hij op wieltjes. Dat ding wil gewoon een andere kant op!
Nog een dingetje: helemaal in je uppie de plek vinden waar je je bagage moet afleveren. Maar het is me gelukt!
Ik, die normaal gesproken wel 3x aan een conducteur gaat vragen of ze wel in de goede trein zit, loop door de massa op Schiphol en weet nog de goede plek te vinden ook!
Ik mag maximaal 23 kg. in mijn koffer meenemen en het is totaal 22,7 kg! Netjes gedaan toch?

Zo, die last ben ik kwijt, nu op zoek naar de balie van de SLM om een toeristenkaart te gaan halen.
Ik heb ondertussen wel 10x gecontroleerd of mijn boardingpass in mijn rugzak zit, want de vorige keer kon ik die van mij niet meer vinden. En dan moet je de rij verlaten en kunt je bij de balie van de KLM een nieuwe laten uitdraaien.
Heb je voor niets in die lange rij staan te wachten.
Dus dat gaat mij geen tweede keer overkomen.

Terwijl ik sta te kijken welke kant ik op moet, staat daar ineens Robin!!
Het blijkt, dat zijn telefoon niet meer opgeladen kon worden. Iets over vuil in het stekkertje of zo.
Maar hij heeft me gevonden en dat is het belangrijkste.
We hadden een paar dagen geleden het er nog over gehad waar ik de toeristenkaart moet halen en samen op de plattegrond van Schiphol gekeken.
Dus Robin is alvast die kant op gegaan. Slimme jongen....

De rij voor de balie van de SLM is gelukkig niet te lang en als ik mijn kaart heb, gaan we naar Starbucks.
Koffie hebben we nodig!
Ondertussen heeft Liesbeth ook gebeld met de mededeling dat ze er bijna is en niet lang erna ziten we gedrieën aan de koffie. Mét naam.....

En dan is het zover; we gaan zoenen en nog een keer en nog een keer en dan ga ik toch écht de trap op richting douane.
Nog een laatste zwaai.......en nu sta ik er echt alleen voor.
Hoewel....... ik spreek in de rij een dame die ook naar Suriname gaat, dus die houd ik stiekem in de gaten....

Na de douane gaat het redelijk vlot en ook bij de gate hoeven we niet langer dan 20 minuten te wachten.
En dan mogen we het vliegtuig in.
Ik heb een stoel gereserveerd bij een (nood)uitgang, zodat ik niemand voor me zitten.
Heerlijk mijn benen languit, rugzak eronder en vliegen maar!!
De stewardessen in "ons" gedeelte zijn reuze aardig en eentje houd me tijdens het opstijgen in de gaten. Waarschijnlijk kijk ik een beetje benauwd of zo.....vliegen is niet echt mijn ding.
Maar zodra het vliegtuig eenmaal recht hangt is het ok, maar zo schuin omhoog??

De reis duurt naar mijn gevoel veel korter dan ik verwachtte.
En ik kom er achter dat bij een uitgang zitten echt wel zijn voordelen heeft; naast het languit zitten ben je ook als eerste buiten!
En ook als een van de eerste bij de douane op Zanderij.
Ik mag zelfs in de rij van 60+ gaan staan,maar dat is mijn eer te na; ze hoeven toch niet allemaal te zien dat ik al zo oud ben, of niet dan??
En volgens mij gaat het echt niet sneller hoor.
Wanneer ik als eerstvolgende in mijn rij aan de beurt ben, is in de senioren-rij een man druk bezig met het zoeken naar zijn toeristenkaart. Zonder kom je er nl. het land niet in!
Paniek alom bij die oudjes!
Zou je maar achter staan.....

Na ik mijn koffer van de band heb gesleept (anders kun je het niet noemen), ga ik snel naar de uitgang.
Natuurlijk allemaal mannen die vragen of je een taxi wilt hebben, maar mijn taxi staat al klaar, in de vorm van Esselien!!
Wat fijn om elkaar weer te zien.
Broer Jozef en kleinzoon Sharoek zijn ook meegekomen.

En dan die heerlijke rit naar "huis"; met de raampjes open, genieten van de lauwe wind, de geuren van de ontelbare smeulende vuurtjes op de erven en het getjirp van de miljoenen cicades......... zó vertrouwd!

Op de Meursweg ook weer een brasa van Faroek, de vader va Sharoek.
Esselien heeft zoals beloofd, massala-ei met roti voor me gemaakt.
Dat is bijna een vaste prik geworden!
Maar zo lekker als zij het kan maken is er niemand!

En daarna douchen (koud!!) en slapen.
Met het besef dat ik in de tropen ben, in mijn geliefd Suriname!

wordt vervolgd.....