wandelloop Telesur.....en nog meer!

maandag 1 mei.

Het is al stralend weer als we wakker worden.
Het is bijna 8 uur, dus nog alle tijd voordat we gaan ontbijten.
Sharoek mag kiezen waar hij dit wil doen: bij TwenTy4 of bij Zus.
De laatste heeft zijn voorkeur, want wie zegt dat je voor het ontbijt geen pannenkoeken kan eten?

Wanneer we gedoucht hebben (Sharoek weer met het nodige gezang) brengen we onze bagage naar beneden en checken uit.
Ik vraag aan de receptioniste of het mogelijk is onze bagage bij Zus achter te laten tot we klaar zijn met de wandelmars.
Na een telefoontje die kant op, blijkt dat dit goed is.
Scheelt straks weer een stuk sjouwen.

We komen langs de kathedraal, maar deze is gesloten!
We horen van een bewaker dat het vandaag 1 mei is; dag van de arbeid en het hele land is vrij!
Dus blijkbaar ook meneer pastoor.
Jammer, Sharoek had graag eens binnen willen kijken.
Moet hij maar eens met Es gaan kijken of met school.

Bij Zus brengen we de bagage naar boven en gaan ontbijten.
Ik vraag wat hij vandaag wil gaan doen en natuurlijk is het eerst richting de speeltuin in de Palmentuin.

Ik was van plan geweest om bij Redytex te gaan kijken voor een kadootje voor Dex.
Maar nu ik hoor dat het een vrije dag is, heeft het weinig zin om door de stad te gaan lopen.
Veel te warm en de enige winkels die open zijn, zijn die van de Chinezen.
En dan vooral de eettentjes.

Ik vraag wat hij nu wil gaan doen en hij wil de Atlantische Oceaan zien!!
Tja, dan zit er niks anders op om René te gaan bellen en kijken of hij een dagje met ons op stap wil.
Dat wil hij graag en we spreken een tijd en plaats af.
We zijn bijna bij Riverside en daar gaan we wat drinken.
De lucht begint te betrekken en het duurt niet lang of daar is de regen weer!
Ik zal er de rest van mijn vakantie maar aan moeten wennen dat het nu iedere dag gaat regenen.
Hoort ook bij dit land.
Op een gegeven moment is de Wijdenboschbrug vanaf onze plek niet meer te zien, zó hard giet het.

Na een uurtje komt René voorrijden en we drinken samen eerst nog een kop koffie.
En dan gaan we naar de Atlantische Oceaan.
Ik heb met René afgesproken dat we uiterlijk half vijf bij Zus moeten zijn, omdat Joyce dan komt met onze shirts.
René zegt dat hij de tijd in de gaten zal houden en we gaan richting Weg naar Zee.
We gaan dit keer niet naar het Bedevaartsoord maar naar het Crematieoord.
Of liever gezegd, naar het einde van die weg welke doorloopt tot aan de kust.

Er zijn alweer 2 crematies aan de gang, maar gelukkig heeft Sharoek niks in de gaten.
Hij ziet voor zich de oceaan en dáár wil hij naar toe.
Jammer genoeg is het eb, dus het water is behoorlijk ver weg.
Maar een mooi alternatief zijn de honderden krabben die uit de modder kruipen.
En hoe leuk is het om in je handen te klappen en dan al die beesten in hun holletjes te zien schieten.

René ontpopt zich als een ware oppas (hij vind het ook leuk hoor) en wijst Sharoek aan waar Nickerie ligt en dat er in de verte een schip te zien is.

Na een uurtje stel ik voor om langzaam richting de stad te gaan en onderweg wat te gaan eten.
Het eethuisje waar Frans en ik destijds met hem hebben gegeten, is helaas gesloten.
Maar natuurlijk moet Sharoek wel even op de foto met de mooie "dame-boom"!
Als hij ziet wat men er van gemaakt heeft, is het helemaal lachen.

Niet veel verder vinden we een Hindoestaans eethuisje en hier eten we heerlijke bami/nasi.
René maakt Sharoek nog wijs dat het vlees wat op zijn nasi ligt, kamelenvlees is.
Sharoek gelooft het maar half en vraagt bij iedere hap: is dit echt kamelenvlees?
Wanneer hij zegt dat het de bult is van de kameel, gelooft hij het helemaal niet meer.
Maar vindt René wel een grappige chauffeur.
En dat is hij.

We komen ruim op tijd aan en nemen hartelijk afscheid van René.
Ik zeg hem dat er een grote kans bestaat dat hij ons vanavond naar huis mag rijden, want ik denk dat het moeilijk gaat worden een bus naar huis te vinden, gezien het tijdstip en de drukte.
We rekenen dus niet af en ik beloof te bellen als we klaar met lopen zijn.


Gelukkig is het droog en meteen weer warm, dus we nemen beiden een groot glas watermeloensap.
En nu wachten op Joyce,
De dame van het kantoor van Zus komt naar beneden om te zeggen dat ze om 7 uur vanavond sluiten.
Omdat ik niet weet hoe laat we hier straks weer terug zijn, ga ik de bagage halen en vraag of deze achter de bar kunnen liggen.
Die gaat pas om 11 uur vanavond dicht en tegen die tijd hoop ik toch echt in mijn bedje te liggen.

Iets over half vijf komt Joyce met dochter en onze shirts.
We verkleden ons op de wc en ik merk dat ik het ding maar nauwelijks aan krijg!
Pfffff en ook nog mouwtjes.
Ik snap niet dat ze zo'n strakke heeft meegenomen.
Die van haar zit best ruim en ik mag toch zeggen dat haar omvang beslist groter is dan die van mij.
Jammer, maar ik heb geen andere, dus stroop ik de mouwen letterlijk en figuurlijk op.
We gaan naar het plein!

Het plein begint al aardig vol te lopen en het is ook warm aan het worden, ondanks dat het al bijna vijf uur is.
Tot overmaat van ramp moeten we ook nog een warming-up gaan doen!!
Er zijn mensen die fanatiek meedoen, maar de meesten willen maar één ding en dat is lopen!!

We besluiten om vast richting start te gaan en dat zijn dus meer mensen van plan.
Ze hebben zó'n zin in lopen, dat we bijna uit onze schoenen gedrukt worden, want iedereen wil vooraan staan,
Gaat niet lukken.........

Omdat naast de 5 kilometer-loop ook een snelloop bezig is. (bij ons heet dit een marathon, maar dit terzijde) wil de organisatie wachten tot alle renners binnen zijn!
Gelukkig voor ons zijn dit er ongeveer 10, maar het wordt knap benauwd zo op een kluitje.

Eindelijk klinkt om kwart over vijf het startschot en de hele bups golft naar voren.
Al snel zijn we Joyce kwijt, maar ik zeg tegen Sharoek dat hij bij mij in de buurt moet blijven.
Ik heb hem voor de zekerheid een briefje met mijn telefoonnummer gegeven, mochten we elkaar kwijtraken.
Hij moet dan de eerste de beste winkel ingaan en vragen of ze dit nummer willen draaien.
Kan ik hem halen.

Even later zien we Joyce weer die druk bezig is met Shai.
Die wil niet meer lopen maar in de speeltuin aan de Waterkant!!
Ze neemt haar dochter op de arm, maar lekker gaat het niet.
We moeten iedere keer stoppen en daar wordt je best moe van.

Sharoek vindt het prachtig om midden op de straat te lopen en vooral wanneer we op een kruising komen en er staat een politieagent om het verkeer tegen te houden.

Ik kijk mijn ogen uit naar alle haardrachten die voor-, naast- en achter me lopen.
Ik had een zak met SRD's mee moeten nemen en moeten vragen of ik voor een paar SRD een foto mag maken.
Schitterend voor een fotoboek!
De volgende keer dat ik weer kan meedoen, ga ik dit zeker overwegen.
Voordeel is, dat niemand met zijn of haar gezicht op de foto komt.

Af en toe zien we Joyce en Shai, die dan wel en dan weer niet aan het wandelen is.
Het is ondertussen ook zachtjes beginnen te regenen en gelukkig hebben zowel Sharoek als ik een plu bij ons, zodat ik die van mij aan Joyce kan geven.
Ze zegt dat ze niet weet of ze het wel gaat volhouden en misschien eerder uitstapt.
Daarom spreken we af dat we ieder ons eigen tempo gaan lopen en elkaar naar afloop weer bij Zus zien.

Het is nog een hele tippel, zo op onze slippers.
Maar ik loop hier al de hele vakantie op en om me heen zie ik mensen met doorweekte wandelschoenen lopen.
Ook beslist geen pretje.
Geef mij dan mijn slippers maar.

En dan komen we aan het einde van de tocht,
We horen in de verte de brass-band al spelen en op het ritme van de trommels worden we door de toeschouwers binnengehaald.
Als dank voor het meedoen krijgen we allemaal een ijsje.
Het stomme is alleen, dat ook hier gedrongen wordt en vooral door volwassenen!!
Ik ga op een gegeven moment voor een struise dame staan, die mij aan de kant probeert te duwen, terwijl ze op haar telefoon zat te kijken.
Jij dwars, ik dwars!!
Volgens mij heeft ze maar half in de gaten dat ze achter blijft staan terwijl aan de andere kant de rest gewoon kan doorlopen.
Ik heb geen haast, ik heb vakantie toch??

Als we terug bij Zus zijn, trakteren we ons weer op zo'n heerlijk glas meloensap.
Ondertussen bel ik een paar maal naar Joyce om te vragen waar ze zijn.
Uiteindelijk krijg ik haar te pakken: ze zitten in de bus en zijn al bijna thuis!!
Oké.
Het is al beginnen te schemeren en ik krijg een idee.
Ik bel eerst TwenTy4 om t vragen of ze nog een kamer hebben voor vannacht.
Dat hebben ze en zelfs een privékamer met balkon!
Ik zeg hem deze even vast te houden en bel vervolgens Es.
Mag Sharoek nog een nachtje wegblijven?
Hij heeft morgen wel school, maar er staken momenteel heel veel leerkrachten, dus zo'n ramp zal het niet zijn.
En hij heeft een mooi rapport.
Is goed.
Dan ik vraag aan hem, of hij het leuk zou vinden om nog een nachtje in de stad te blijven.
Nou, je had dat smoeltje moeten zien boven zijn glas!
Snel een berichtje richting René dat we nog een nachtje blijven, maar morgen wel gebruik van zijn taxi willen maken.

We pakken onze bagage en lopen richting de Jesserunstraat.
Sharoek denkt een zaklantaarn nodig te hebben omdat het al donker begint te worden.
Maar er zijn nu zóveel auto's op de weg dat we genoeg licht hebben om de schots- en scheve tegels te zien.
Het geeft mij ook wel een veilig gevoel, omdat ik hier toch maar in het halfdonker met een klein kind over straat loopt.
Maar er zijn nog genoeg gezinnen om ons heen om me toch veilig te voelen.

Sharoek is nog verrukter dan de eerste keer: deze kamer heeft een badkamer en wc én een balkon!!
Terwijl hij met zijn PSP-spelletje op bed gaat liggen, ga ik me snel douchen.
En wanneer ik terug in de kamer kom, ligt hij in een diepe slaap.
Ik doe mijn sjaal over hem heen en ga op het balkon zitten.
Het is ondertussen gestopt met regenen en het is een zwoele mooie nacht.

Moe maar voldaan stap ik even later ook in mijn bed.
Best een beetje moeie voeten....
Morgenvroeg eerst naar de kathedraal en kijken of ik iets voor Dex kan vinden.
Welterusten.


wordt vervolgd.........