Nu dan écht vertrekken

woensdag 17 mei 2017

Vandaag ga ik dan echt vertrekken.
Het heeft de hele nacht behoorlijk hard geregend en bijna geen oog dichtgedaan van het lawaai op de zinkplaten.


Nadat Charoek naar school is vertrokken en ik voor de zóveelste keer heb beloofd dat ik er nog ben als hij weer uit school komt, gaan Es en ik voor de laatste keer samen naar Lelydorp.
Ze moet nog naar de winkel om een en ander te kopen en ik ga kijken of ik nog een lekkere sambal-ketjup kan scooren.
Nou, ik zou zeggen: kies maar uit!!
Zoveel keus dat er is, ik zou het echt niet weten. Daarom pak ik er maar eentje die ik altijd gebruik.
In ieder geval goed.
Gelukkig is er ook weer joghurt, dus die gaat ook mee.

Onderweg verbaas ik me over de hoeveelheid water dat er de afgelopen nacht gevallen is.
Er staan complete erven onder water.
Ik vraag me af, hoe de bewoners met droge voeten naar de weg zijn gekomen.
Wanneer er een auto door zo'n plas gaat, ontstaat er een ware douche!
En denk maar niet dat ze iets langzamer gaan rijden, wanneer er mensen in de berm lopen!!

Es gaat nog even tanken en ik ga ons beiden nog eens heerlijk trakteren op een grote beker met Icecoffee mét slagroom.
Ons vaste dingetje.....

Thuisgekomen heeft Faroek nog een heel mooie pompoen kunnen oogsten.
Hij is terecht trots op zijn aanplant.

de joghurt wordt niet alleen door mij, maar ook door de poesjes gewaardeerd.
Terwijl ik mijn laatste verslag aan het schrijven ben, doet een van hen zich tegoed aan hetgeen nog in de kom zit.
Ik geef ze nog een dikke knuffel.
Wie weet wanneer en vooral óf ik ze ooit nog terugzie......

Willie komt nog even langs om me een plastic zakje te geven, wat ze bijna 2 jaar bewaard heeft: partijvlaggen, shirts en petjes van de verkiezingen van 2015!!
Wat een lieve schat is het toch.
Die gaan natuurlijk mee de koffer in.

Dat was ook nog een dingetje: die koffer is ondertussen een zooitje geworden.
Met veel duwen en porren krijg ik de rits dicht.
Band eromheen en niets meer aan doen.

En dan is het weer tijd om afscheid te nemen.
Faroek heeft achter in de kreek nog een paar kwi-kwi's gevangen.
Zielig, zoals ze daar hangen: een touwtje door hun bek en via de kieuwen weer naar buiten.
En maar naar lucht happen.
Wéér ben ik dankbaar dat ik besloten heb om nooit meer dieren te eten!

Sharoek is ook thuis en helpt met de bagage in de auto sjouwen.
Op weg naar het vliegveld is Es opvallend stil.
Gisteren vond ze het al niks om me weg te brengen en dat is er niet leuker op geworden.
Ik geef wel aan, dat we op Zanderij deze keer wel wat gaan eten.
Heeft Sharoek nog tegoed.
Zo gezegd, zo gedaan.
Maar echt zin in eten heeft ze niet.

We nemen hartelijk afscheid en beloven elkaar om contact te blijven houden via de app.
Dikke pakkerds, zwaaien en weg ben ik.

Bij de douane wordt mijn handbagage weer doorzocht en de pindasambal die ik gisteren hier had gekocht, wordt er uitgehaal en moet ik achterlaten!
Huh????
De verpakking is nog geheel in tact, gesealed en al.
Maar nee, dan had ik het maar in mijn koffer moeten doen, want in de handbagage mag het niet mee.
Dik balen dus.
Achter de vrouw staat een grote ton, die bijna vol is met in beslaggenomen pakketten sambal etc.
Hadden ze ons nu niet even kunnen waarschuwen?
Maar nee, daar moet men zelf aan denken.
Nou, ik hoop dat ze er vanavond in stikken!!
(oeps, karma is een bitch....)

Na het weer eindeloos wachten in de steenkoude hal, kunnen we eindelijk aan boord.
Wanneer het vliegtuig opstijft, zie ik onder me het steeds donker wordende Suriname onder me verdwijnen.
Wat heb ik een fijne tijd hier weer mogen doorbrengen.
Veel meegemaakt, geleerd en vooral mogen genieten.
Zo alleen naar Suriname is me dus bijzonder goed bevallen en voor herhaling vatbaar.

Ik kan niet wachten tot ik weer terugga......

einde.