dinsdag 16 mei.

En dan is het zover: ik ga vandaag naar huis.
Het is gestopt met regenen, tenminste de zware kletterbuien zijn aan het minderen,

Ik ga met Esselien voor de laatste keer mee naar lelydorp om boodschappen te doen.
Ik zuig alle beelden in me op, als zie ik ze voor de eerste keer.
Straks zit ik in het vliegtuig en dan gaat het hier allemaal maar door,zonder mij.....
Gelukkig wel, want anders staat de boel helemáál stil!

Deze tijd voor vertrek is altijd een rare tijd.
Je onderneemt eigenlijk niets meer, maar helemaal niks doen is ook geen optie.
Dus klets je wat met de mensen die op visite komen, doet een laatste spelletje met Sharoek als hij uit school komt, knuffelt de katten bijna plat..
Es vraagt of ik een foto van de diertjes wil maken voor haar profielfoto op Whatsapp.
Degene die ze nu heeft is niet mooi en te donker.
Natuurlijk wil ik dit, maar het is nog een hele toer om ze goed in beeld te krijgen.
Mormels.
Ik ga ze missen.
Esselien heeft het idee dat het poesje gaat weglopen, zodra ze jongen heeft.
Ik zeg dat ze het beestje ook kan laten steriliseren. Er zijn regelmatig acties vanuit de dierenbescherming, zodat je voor een prikkie je dier kan laten helpen.
En er zijn al zoveel honden en katten hier in het land.
Vindt ze ook, maar ik denk niet dat ze hieraan geld aan gaat uitgeven.
Sharoek gaat me op de hoogte houden hoe het met ze gaat, maar ik heb er een hard hoofd in of ze er straks nog zijn.
Honden en katten gaan hier dood aan overreden worden, vergiftigd of doodgebeten worden.
Maar ze gaan ook gemakkelijk van de een naar de ander.
Het begrip "huisdier", zoals we dat in Nederland kennen, kennen ze in Suriname niet.
Een dier moet een functie hebben, anders hoeven ze er niet te zijn.
Tja (diepe zucht...)

En dan is het tijd om de koffer en de andere bagage in de auto te laden, afscheid van Faroek en Willy te nemen (die was er ook al een paar dagen).
Sharoek gaat natuurlijk mee. Want we gaan patat eten op Pengel toch?
Farida had ook nog gebeld dat ze mijn kadootje gevonden had, dus daar gaan we eerst langs.

Wanneer we het erf afrijden zien we nog een paar mensen die mij hartelijk uitzwaaien en een goede reis toewensen.
En natuuuuuurlijk moet ik snel terugkomen!

Farida staat al klaar en ze heeft voor mij een mooi geborduurde pangi gekocht.
En een bewerkte kalebas.
Zo lief van haar.
Ze vraagt of ik hem om wil doen, maar Esselien toetert en het begint alweer te regenen, dus dat doe ik maar niet.
Een dikke knuffel en daar gaan we.

Het is redelijk druk op de luchthaven en Esselien wil eerst de auto gaan parkeren.
Ze is zwijgzaam en heeft volgens mij moeite met het idee dat ik straks weg ben.
Ik vraag of ze me niet alleen wil afzetten en dat ik het verder wel red....
Ze knikt opgelucht, dus ik had het goed aangevoeld
Afscheid nemen valt ook haar zwaar.
Sharoek helpt met de bagage uitladen, ik geef hem een dikke knuffel en ook Es en daar gaan ze!
Sharoek natuurlijk balend op de achterbank, dat alwéér zijn patatjes eten niet doorgaat.
Bij Frans ook al niet.

En daar sta ik dan.
Beetje snel gegaan allemaal, maar ik kan me nu concentreren op het inleveren van mijn bagage.
Het is in de hal vrij rustig, in tegenstelling tot buiten.
Ik ben dan ook zo aan de beurt en binnen 5 minuten sta ik weer buiten.
Ik zie dat er al mensen richting de douane gaan en ik besluit ook te gaan.
Ik kan nog wel een uur buiten blijven zitten, maar heb geen zin in eten of drinken.
Ik maak stiekem nog een foto van de loopbanden waar de bagage op moet komen te liggen.
Nou ja, loopbanden.........
Zij staan stil en jij loopt!
Het zijn tafels met plastic bakken (die je aan de andere kant zelf even moet pakken, zodra een medewerker er weer een paar heeft neergezet) en daar doe je dan je spullen in.
En op blote voeten (lekker koel) en je broek ophoudend (ook de riem moet af!) duw je zelf de bakken vooruit.
Het zijn niet al te grote bakken en mijn laptop moet in een aparte bak, dus heb ik er 2.
De tafels staan haaks opgesteld, dus aan het eind moet je zelf de bakken optillen en een kwart slag draaien en dan gaan we weer verder.

Vrij snel ben ik er door en kan naar de vertrekhal.
Eerst maar eens naar boven om te kijken of ik nog iets leuks kan vinden voor Dex.
Ik heb nog aardig wat SRD's over en zie een leuk petje met I love SU erop.
(love is in de vorm van een hartje)
Ook zie ik nog een nieuwe Parbode liggen. De kranten van vandaag had ik al in Lelydorp gekocht.
In een shop ernaast koop ik nog een paar verpakkingen van die heerlijke pinda-sambal.
Zulke lekkere pindasaus vind je in Nederland niet!
De man achter de kassa verpakt ze nog samen in een geseald plastic zakje, dus daar kan niks meer in of uit!
Beneden haal ik een flesje zuurzak en een tosti en dan gaat het lange wachten beginnen.
Ik ga wat lezen, maar dat wordt aardig verstoord door een Chinese dame die keihard zit te telefoneren!
Ze heeft haar mobiel wel 50 cm. van haar gezicht in haar mond liggen en maar gillen!!
Menig reiziger kijkt verstoord haar kant op, maar de dame ziet niets of snapt onze blikken niet.
Je zou er straks maar naast zitten.
Ik had vanmorgen op de site van de KLM gezien, dat de stoel naast me nog leeg was, dus hopelijk blijft dit zo.
Ik zit weer op hetzelfde plekje in hetzelfde vliegtuig als op de heenreis.
Wordt mijn favoriete stoel hoor!

Er worden regelmatig namen opgeroepen van mensen die zich alvast bij de balie moeten melden.
Vaak zijn dit mensen die onder begeleiding gaan vliegen of met kleine kinderen.

En dan horen we de stem van de gezagvoerder!
Hij heeft een mededeling en aan zijn stem te horen, was het niet zo'n leuke, stelde hij.
Ik hoorde niks vreemds aan zijn stem, maar vond het alleen vreemd dat juist hïj ons welkom ging heten.

Nou, het ging wat anders........

Het vliegtuig bleek een technische storing te hebben aan het besturingssysteem of zo en ze waren hier al een poos druk mee geweest, vanmiddag.
Het blijkt nu, dat er een nieuw onderdeel moet komen maar dat is natuurlijk niet te krijgen in Suriname, dus moet het ingevlogen worden door de SLM, die morgenvroeg vanuit Nederland richting hier komt.
Dus gaan we vandaag niet weg, maar morgen dezelfde tijd.

Hoera!!!!!!
Ik ga nog niet weg!!!!
Ik krijg een extra dag Suriname!!!!!

Terwijl ik met een big smile mijn spullen bij elkaar pak, zie ik mensen om me heen in paniek raken.
Waar moeten ze naar toe?
Hoe komen ze daar?
Hoe moet het met de afspraken thuis?

Er wordt omgeroepen dat je met een bus naar een hotel in de stad vervoerd kan worden, als je niet zelf voor vervoer kunt zorgen of niet naar een hotel wilt gaan, maar bijvoorbeeld naar familie.
Kosten zijn volledig voor de KLM.
Er is een stormloop op de 2 pursers die iedereen te woord willen staan.
Er staan ook mensen tussen die roepen dat ze recht hebben op een vergoeding en waar ze die kunnen krijgen.

Shame on you!!
Laat het personeel eerst eens zorgen voor een goede afhandeling van al die mensen die vannacht ergens naar toe gebracht moeten worden.

Gelukkig zijn er ook mensen die de gezagvoerder een hand geven en hem bedanken voor deze wijze beslissing.
Je zou maar boven zee hangen....

Ik ben ondertussen druk aan het bellen en whatsappen naar Esselien.
Ik zal haar vragen of ze me weer komt halen!
Maar ik krijg haar niet te pakken.
Op de nummers die ik van haar gekregen heb, wordt alleen gezegd dat deze nog niet aangemeld zijn.
Geen idee wat ze hiermee bedoelen, maar ik sta nu mooi te kijken hier.
De telefoonnummers van Faroek en anderen stonden op mijn telefoon die ik aan Ricky heb gegeven.....

Wanneer ik aan de beurt ben (of afgedwongen heb) vraag ik, of ik ook vervoer kan krijgen naar de Meursweg, omdat ik niet zo nodig naar de stad hoef.
Ik kon een taxi bestellen en de rekening later bij de KLM indienen, zodat die vergoed zou worden.
Maar omdat ik zojuist mijn laatste SRD's had uitgegeven, heb ik geen geld meer voor een taxi.
Dan gaat de lieve man bellen naar het taxibedrijf de Paarl, die een balie in de hal heeft.
Hij legt uit dat ik naar de Meursweg moet en dat de rekening rechtstreeks naar de KLM kan.
Ik kan de man wel zoenen, maar geef hem wijselijk een hand.

Er wordt nu omgeroepen, dat degene die al eigen vervoer geregeld hebben, naar buiten kunnen gaan en via de aankomsthal hun bagage kan ophalen.
Zo gezegd, zo gedaan, zou je denken.
Wanneer we de hal inkomen, blijkt dat men alle bagage op de vloer heeft gezet!!
Er staan honderden koffers, dozen etc. door elkaar en ertussen mensen die op zoek zijn naar hun bagage.
Waarom heeft men nu niet even de moeite genomen om de band aan te zetten?
GVR!
Maar de vraag stellen is het antwoord krijgen:
het kost moeite!!
Verschrikkelijk dit land soms!!
We zijn minstens een half uur bezig om onze spullen te zoeken en begin me af te vragen waarom ik toch zo graag nog langer hier wilde blijven.
Maar wanneer ik weer naar buiten loop, weet ik het weer!
Ik houd gewoon van Suriname!

Buiten staat een vrouw die voor mij stond om ook een taxi te regelen, maar er geen kon krijgen, omdat deze ingezet moesten worden voor vervoer naar de stad.
Zij moest er ook naar toe, maar wilde niet met een bus mee.
Boos is ze toen naar buiten gelopen.
Ze vraagt hoe ik ga reizen en ik vertel dat ik een taxi heb gekregen.
Lachend weet ze me te vertellen dat me dat in geen 100 jaar gaat lukken.
"ze beloven je van alles, als ze maar van je af zijn!", is haar mening.
Maar binnen een paar minuten rijdt er een taxi voor en vraagt of mevrouw van Deemter wil instappen.
Ik geef haar een dikke knipoog en vertrek, de dame naar lucht happend achterlatend.
Die denkt vast dat ik een heeeel belangrijk iemand ben.
Ben ik ook, maar niet voor iedereen.

Wat zullen ze straks raar opkijken, wanneer ik weer voor de deur sta.
Als de taxi het erf oprijdt, zie ik dat Faroek op het balkon boven een sigaret aan het roken is.
Hij ziet pas op het laatst dat ik het ben ik zeg: sttttt, niet zeggen dat ik het ben.
Verrassing voor boven!

Ik doe de schuifdeuren open en had graag een foto gemaakt van de verbaasde gezichten!!
Sharoek komt zijn slaapkamer uitgerend en ik krijg meteen een dikke brasa van hem!
"waarom ben je weer terug?", wil hij weten.
"ik wil nog een keertje winnen met mens-erger-je-niet"' zeg ik.
Dikke pret dus en hij maakt een lekkere boterham met kaas voor me.
Het is ondertussen al 22.30 uur en ik rammel eigenlijk best wel.

Esselien had al een vermoeden dat er iets aan de hand was op het vliegveld, omdat ze het geluid gemist had van het vliegtuig dat komt overvliegen.

Ik krijg de sleutel weer van mijn huisje en daar sta ik dan:terug bij af.
Gelukkig heeft Es nog niets aan het huis gedaan en de spullen die ik in de koelkast had achtergelaten, staan er nog.
Dus voor morgen heb ik nog melk en in de vriezer ligt nog brood, dus voor het ontbijt red ik me wel.
Ga ik morgen weer wat boodschappen doen, want het vertrek is weer om 20.00 uur.

Raar idee, om mijn koffer weer open te maken om de nodige spullen voor de nacht eruit te halen.
Wanneer je aankomt, ligt alles nog in mooie stapeltjes ingepakt, maar nu zie ik één chaos.
Snel het bed opmaken en dan nog even met een biertje (die lag er óók nog!) buiten gaan zitten.
Ik stuur een bericht naar huis, dat ik morgen dus niet op Schiphol kom, maar een dag later.
Wel heel erg jammer, want Aniek, Jeroen en Dex zouden me ophalen.
Jeroen had zelfs vrij gevraagd en ook mijn zusje zou komen en misschien Robin ook!
Donderdag is iedereen weer aan het werk.

Maar ik heb mijn extra tijd in Suriname gekregen!
Kijk dus uit wat je wenst; het kan zómaar uitkomen!!

Met de poezen op schoot (die kwamen meteen aanrennen) geniet ik van mijn Parbo en geef een knipoog naar boven.


wordt vervolgd.