Ananasberg, Djumu en de Tapawatra Sula

woensdag 29 maart.

Vandaag staat een bezoek aan Djumu op het programma en zwemmen in de Tapawatra sula.
Maar eerst zullen we de Ananasberg moeten beklimmen!!
Vorig jaar heb ik die niet gehaald, omdat ik te moe was van de tocht, maar ook veel te dik!
Ik heb Betsy (die het toen wél gehaald heeft!!) beloofd dat ik deze keer boven kom.
Anders eet ik een kaaiman!!
Heb dus geen keus.
Al doe ik er 3 dagen over; ik kóm boven!!
Toch?

Ik zie dat van de oude hut die ze aan het afbreken zijn, alleen de fundering nog staat.
Gelukkig wordt alles netjes uitgezocht, zodat het materiaal zoveel mogelijk weer hergebruikt kan worden.
En dat is toch een mooi iets hier op dit resort: zoveel mogelijk hergebruiken, maar ook zoveel mogelijk zelfvoorzienend zijn.
Daarom hebben alle lodges ledverlichting via zonnepanelen!
Ook de rest van het eiland wordt zo verlicht.
Daarom wordt er ook zuinig met de opgewekte stroom omgegaan.
Er is wel een generator, maar die wordt alleen gebruikt voor het oppompen van het rivierwater voor de douches en als er geen voldoende stroom is opgewekt.

In onze lodge hangen dus ook ledlampen. Eentje in de grote ruimte en eentje in de douche.
Het water hiervoor wordt dus opgepompt uit de rivier en opgeslagen in een groot vat, zo'n 5 meter boven de grond.
Ook de wc's worden hiermee doorgespoeld.

Om een beetje een impressie te geven van de lodge, zal ik een paar foto's die Frans gemaakt heeft, bijvoegen.

Maar we gaan dus naar de Ananasberg.

Na het ontbijt zwaaien we eerst Nancy en Tim uit, die samen met Cleon en 2 dames uit Semoisi de back-to-basic-tour gaan maken.
Onze gids voor vandaag is dus Ian, oftewel Digicel.
Deze bijnaam heeft hij gekregen, omdat hij in het begin constant met zijn cell (mobiel) bezig was!
Maar we besluiten hem gewoon Ian te noemen.
Judith gaat dus ook met ons mee, en in Djumu waar we gaan starten, zal een andere jongen zich bij ons voegen.

Voor Frans is dit best een momentje: hij is hier 42 jaar geleden geweest als jong Trissertje van 23 jaar!
En na al die jaren is hij weer terug!
Hij kan zich nog veel herinneren, maar ook hier heeft de tijd niet stilgestaan.
We bezoeken de poli en Judith en ik vragen aan een jonge Hollander die hier voor een kijkstage is, wat 'klem' betekent.
Er hangt nl. een pamflet aan een deur va
n de poli waarop staat, dat zwangere vrouwen zich moeten laten inenten tegen 'klem'.
Maar helaas weet hij het niet.
Maar misschien dat hij het kan navragen?
We komen later op de dag weer hierlangs, dus als hij zo vriendelijk.......
Natuurlijk wil hij dat.

In de open wachtruimte hangen verschillende foto's van vroeger en er is er ook eentje, waarop je de toenmalige prinses Beatrix kan zien staan.
Op de veranda van het toenmalige gebouw van de EBG.
Dit gebouw wordt nu gebruikt door de politie.

Maar dan is het zover; we gaan richting de berg.
Maar eerst zullen we nog een beste trip moeten maken, dwars door het oerwoud.
Gelukkig is het in het bos een stukje koeler, wat zeer welkom is na de wandeling dwars over de savanne.
Daar kan die zon toch branden!!
Voor die tijd komen we nog de plaatselijke Super tegen.
Daar trakteert Frans ons op een koude soft.
In de winkel liggen verschillende schedels van dieren die geschoten zijn.
Waaronder 2 apen.
Tja, zo gaat dat hier he?

De tocht door het bos is weer schitterend en Ian ontpopt zich als een ware gids.
Judith heeft last van een opgezette pijnlijke pols en Ian weet een liaan te vinden (waarvan ik dus de naam ben vergeten, sorry Ian) die hier kan helpen.
Hij maakt hem soepel door er met de achterkant van zijn houwer (zie je wel dat je niet zonder kan??) op te slaan en dan bindt hij deze om de pijnlijke pols.

Hij wijst onderweg nog terloops naar links en zegt: rups.
Wij kijken, maar we zien alleen maar groen.
Beter kijken dus......
en ja! daar dit een schitterend rupsje met giga lange haren en aan het eind ervan een mooi druppeltje.
Zó klein en zó mooi!
En wat een haviksogen heeft Ian wel niet.
Ik zie ook nog een joekel van een rups over het pad kruipen.
Daar heb je dus echt geen haviksogen voor nodig, zó groot dat dat beest is.
Het blijkt de rups van de koningsvlinder te zijn, een grote vlinder in de kleuren rood,geel en groen.
De kleuren van de Surinaamse vlag!
Hij kan blijkbaar behoorlijk bijten en hij draait als een dolle in het rond wanneer Ian hem op een blad probeert te zetten.

Ook wordt gewezen op een boom waar nootjes aan hangen: apenootjes!!
Behalve dat de apen hier dol op zijn, kunnen mensen deze ook eten, wanneer ze verdwaald zijn en toch iets moeten eten.
We krijgen allemaal een paar nootjes en Ian laat zien hoe je ze open moet maken.
Maar in die van mij dit een grote rups!
En ook in de volgende, en de volgende.
Ik gooi de hele bups weg.
Moeilijk als vega te overleven in het oerwoud hoor.

En dan komen we op het punt waar de berg begint.
Eerst gaan we wat eten en vooral drinken.
We rusten uit bij een gigantische woudreus, die hier een paar jaar geleden is geveld.
Men heeft er 3 dikke planken uit kunnen zagen, welke gebruikt zijn voor het bouwen van een korjaal.
Deze planken zijn met een speciale liaan (wéér naam kwijt) door een aantal mannen het bos uitgesleept.
Zó sterk moet die liaan zijn!
De rest van de boom zal in de loop der jaren verrotten en dienen als voeding voor andere bomen.

Ja, en dan is het zover; we gaan klimmen.
Ian heeft me beloofd dat hij zal zorgen dat ik boven op die berg kom.
Al moet hij mij dragen!!
Hij vindt het namelijk zielig wanneer ik kaaiman moet eten terwijl ik vegetariër ben!
De lieverd.
Hij wijst mij een liaan aan waaraan ik me kan ophijsen, maar dat ding laat meteen los!!
Blijkt hij doorgekapt te zijn.
Stomme mensen die dit doen, maar nu wordt het dus serieus klimwerk.
Maar het gaat lukken, dat voel ik.
Nu heb ik geen last van die overtollige kilo's en langzaam maar zeker komen we steeds hoger.
Ian houdt halverwege stil en wijst achterom om te laten zien hoe stijl het wel niet is.
Maar zowel Judith als ik hebben lichtelijk last van hoogtevrees, dus willen we maar één ding: naar boven!

En daar staan we dan.
Boven.
Een beetje verbaasd dat het gelukt is en ook nog vrij eenvoudig ook nog.
Dat moet dan ook meteen vastgelegd worden als bewijs.

En dan kunnen we genieten van het schitterende uitzicht.
En die heerlijke wind die er waait.
Want warm ís het.
De stenen doen gewoon zeer als je erop wilt gaan zitten, zó heet zijn die!
En tot onze blijdschap zijn er deze keer wél ananassen.
Niet zulke hele grote, maar toch.
Toen Betsy hier was,, was het december en toen waren er nog geen vruchten te vinden.

De jongen die vanaf Djumu met ons meegelopen is, gaat een mooie ananas voor ons zoeken, maar wanneer hij er eentje voor ons afgesneden heeft, springt hij in de lucht: gestoken door een bij!
We roepen dat hij op zijn duim moet zuigen om het gif eruit te krijgen en dat help gelukkig een beetje.
Maar wel zielig.
Gelukkig zaten er niet meer bijen, want als je moet gaan rennen voor die beesten en dat boven op die berg.......

Ian maakt de ananas schoon en ik heb nog nooit zó genoten van een verse ananas!
Nog warm van de zon, en mierzoet!
Een geweldige dorstlesser en zo puur van smaak.
Daar kunnen die blikken van Delmonte nooit tegenop.

Als je naar boven gaat, moet je ook weer naar beneden.
En dat is bijna nog erger dan naar boven.
Ian zegt dat we in een hoek van 45 graden achterover moeten gaan lopen.
Een beetje zoals sommige mannen hier doen, wanneer ze teveel gedronken hebben, maar dit niet willen laten zien.
Kwasie-relaxed lopen, noem ik dat.
Maar het gaat inderdaad goed op deze manier.
Loop je te rechtop, dan kukel je voorover en ga je teveel achterover, dat plof je op je kont.
Dus die 45 graden is precies goed.

En dan moeten we hetzelfde pad weer terug.
Onderweg moeten we weer over de kreek heen.
Er liggen wel planken, maar die zakken in de blubber, zodra je er een voet op zet.
Het is een kwestie van heel voorzichtig schuifelen en niet wiebelen.
Frans doet het op zijn manier en stampt dwars door het water.
Denkt zeker dat hij nog 23 jaar is.....
Maar Judith en ik komen in ieder geval met droge schoenen aan de overkant.

Wanneer we weer terug zijn in Djumu, staat ons een verrassing te wachten: er is voor ons gekookt!
Heerlijk samen eten in de schaduw van een grote manjaboom, wat een luxe.
De dames die voor ons gekookt hebben, zijn pangi's aan het borduren en ook "riemen".
Dat zijn driehoekige lappen die geborduurd worden (met een machine) en waarop op de punt vaak een tekst geborduurd is.
Ik besluit er eentje te kopen met een andere tekst dan de vorige keer.
Ze zijn zo mooi....

En dan gaan we zwemmen!!
Met de boot gaan we naar de overkant van Djumu; de Tapawatra Sula.
Dit is een bijna 300 meter brede waterval, in verschillende trappen.
De vorige keer stond het water zo laag, dat er van een waterval geen sprake was. Toen sijpelde het water een beetje tussen de stenen door.
Maar nu??
Een geweldig gekletter is het en Ian wijst een plekje aan waar je onder de waterval kan gaan zitten.
Zo krijg je een geweldige rugmassage.
Dat willen we dus uitproberen, maar het is nog niet eenvoudig om te blijven staan in die stroming.
Maar uiteindelijk lukt het ons en het is inderdaad een geweldige ervaring.
We blijven een hele poos zitten en ook zwemmen.
Want wat is er leuker dat op een gegeven moment je te laten meevoeren met de stroom?

Moe maar voldaan en met de complimenten aan Ian gaan we weer terug naar Pempé
Maar niet voordat Frans bij een dame in het dorp een paar kettingen van zaden gekocht heeft.
Iedereen probeert zo een centje bij te verdienen.
Hij vraagt haar, of ze misschien nog oude flessen heeft.
Frans bedoelt natuurlijk die oude flessen die je soms nog in trensen of op plantages vindt.
Komt ze met een paar lege Parboflessen aan!!
In een deuk liggen we.
Maar wanneer Frans haar uitlegt wat hij werkelijk zoekt, blijkt ze deze nog wel te hebben!!
Alleen moet ze ze nog even zoeken.
Maar ze zal ze met iemand meesturen, die morgen of overmorgen naar Pempé komt.
Bingo Frans!!

Morgen komen de anderen weer terug en 's avonds hebben we de culturele avond.
Komen er vrouwen van Semoisi en Penpé hun dansen laten zien.

Omdat vrijdag 31 maart zowel Frans als Judith jarig zijn, hebben Nancy en ik met Cleon afgesproken dat de bootsman die naar Atjoni is, gebak of iets mee terug neemt.
Dan kunnen we donderdag trakteren!

Eerst lekker slapen en dromen van een heeeeeel grote kaaiman.
Die gespaard is vandaag.

wordt vervolgd.......