Naar Fort Nieuw-Amsterdam en het museum

dinsdag 4 april

Vandaag gaan we naar Commewijne: het museum bezoeken en Frans laten zien waar onze spullen terecht zijn gekomen en meteen het Fort bekijken.
Het is mooi weer, dus we kunnen er heerlijk wandelen.
Maar eerst even goed ontbijten en dan maar kijken welke bus we kunnen nemen.

Buiten bij TwenTy4 zit Michiel, een man uit Amsterdam, die hier gisteren is aangekomen.
En dat is ook het enige dat aangekomen is, want zijn koffer is nog in Amsterdam, met als die van meer dan 30 passagiers!
Goed balen dus, want hij moet nu de stad in om in ieder geval kleren te gaan kopen en zonnebrandmiddel etc.
Geadviseerd om niet in Chinese winkels te gaan kijken, aangezien hij volgens mij meer dan 2 meter lang is!
Hij logeert hier ook, dus we gaan hem vast nog wel zien.

Na het ontbijt gaan we richting Vaco de boekhandel, want Frans is nog steeds op zoek naar kaarten.
Hij slaagt voor een paar exemplaren en ik koop een paar kaarten voor
Dex.
Gelukkig verkopen ze bij Vaco ook postzegels én ik kan de kaart bij hen achterlaten; zij doen hem aan het eind van de dag op de bus!
Koffiedrinken doen we naast Krasnapolski, waar een heerlijk buitenterras is en waar je lekker naar mensen kan kijken!
Er staat al een poosje een oudere man allerlei gebaren te maken en hele verhalen af te stelen.]
Het is best een zielig gezicht, want deze man is duidelijke niet helemaal helder daarboven!

We lopen langs een winkel die souvenirs verkoopt.
Vooral die van hout en aangezien Frans al een tijd op zoek is naar wandelstokken van letterhout, doen we een poging.
En ja, ze hebben ze en in verschillende uitvoeringen ook nog!
Frans koopt 3 exemplaren en ook nog wat andere snuisterijen van letterhout.
Ik zie chopsticks en een slacouvert van letterhout en die koop ik voor thuis.
Letterhout is de hardste houtsoort van Suriname en heeft verschillende
kleuren, maar persoonlijk vind ik de hele donkerbruine het mooist,

Wanneer we richting de bussen lopen, hoor ik iemand mijn naam roepen: het is René!
Even snel met Frans overleggen en ja hoor: of René met ons naar Commewijne wil gaan?
Natuurlijk wil hij dit graag, alleen zou hij een dame wegbrengen, die aan het begin van de Highway woont.
Misschien dat we haar eerst.......tuurlijk kan dat!

En zo vertrekken we gevieren richting haar woning.
Het blijkt de dame te zijn, die eigenlijk met ons mee zou gaan naar Weg naar Zee om ons alles uit te leggen over het Hindoeïsme en alle goden die daarbij horen.
Leuk dat we haar nu toch ontmoeten.
Ze nodigt ons uit om even bij haar binnen te komen; ze heeft in haar woonkamer een klein altaar en dat wil ze ons graag even laten zien.
Zo vriendelijk van haar.
Na de nodige foto's gemaakt te hebben vertrekken we richting Commewijne.
Dit is voor mij de eerste keer deze vakantie dat ik met een auto naar Commewijne ga, dat wil zeggen dat ik over de brug ga!
Iedere keer merk ik weer hoe hóóg ik dit ding vind!
Ik heb gisteren juist in de krant gelezen, dat de minister van verkeer gezegd heeft dat er een wet in de maak is, die verbiedt dat er meer dan 3 grote vrachtwagens zich op de brug mogen begeven, aangezien hij aan onderhoud toe is en er hiervoor geen geld is!
Dus voorlopig maar even kalm aan met z'n allen.
Alleen heeft hij er niet bij vermeld, of het in z'n totaal 3 wagens zijn, of per rijstrook, want nu zijn er al meer dan 5 wagens te tellen, alleen aan onze kant al!

Blij dat we aan de overkant zijn, vervolgens we onze weg.
Op de Oost-Westverbinding, waar ook "mijn" huis staat, stoppen we bij een kraam waar ze ontzettend veel fruit verkopen.
Frans heeft dringend behoefte aan vitamine C, zegt hij en bij het zien van zoveel gezonds, merk ik ook een plotseling tekort hieraan!
Dus wordt het inslaan en kunnen we straks bij het Fort heerlijk genieten van al die pietamientjes!
Ze verkopen ook koud kokoswater: er liggen in een vriezer kokosnoten en de koopman slaat met een houwer de kop eraf, rietje erin en voilá: koud kokoswater.
Frans denkt dat hij nog Trisser is en wil zijn eigen kokosnoot te lijf met de houwer, maar hier steekt de man een stokje voor.
Dit is zijn werk en hij voelt zich verantwoordelijk voor zijn klanten, dus Frans moet genoegen nemen met een kokosnoot en rietje.

We vervolgen onze weg en kijken nog even naar de woning: blijft er mooi uitzien hoor!

Commewijne is een heel mooi gebied wat volop in ontwikkeling is.
Je ziet ook allerlei bedrijvigheid en volgens mij hoef je voor je boodschappen en andere dingen helemaal niet naar de stad toe: Commewijne heeft het allemaal!

We komen ook langs Palm Village, een nieuwe wijk waar veel reclame voor wordt gemaakt.
Het is een beveiligde wijk, dat wil zeggen dat je via een slagboom én bewaker het park op moet.
Er staan heel mooie huizen op en er zijn nog steeds kavels te koop.
Ik zeg wel eens dat ik hier nooit zou willen wonen, omdat het mij te strak en te Westers is, maar als ik zie hoe mooi het is, dan moet ik toegeven dat een woning hier hebben helemaal zo gek niet is.
Maar daar heb ik het geld niet voor, dus gewoon doorrijden svp.

Ik zeg tegen René dat hij de dienstingang mag nemen, aangezien ik gasten mee naar binnen mag nemen en hij en Frans zijn mijn gasten.
Wanneer we bij het museum aankomen, blijkt de bewaker al naar kantoor gebeld te hebben met de mededeling dat er een taxibusje met 3 personen aankomt.
Volgende keer is het wellicht wel net zo netjes om me toch even bij hem te melden.
Excuus hiervoor, bewaker.

Er blijkt niks aan de boeken gedaan te zijn, dat wil zeggen, de dozen staan er nog net zo.
Ik geef aan dat ik hier niet heel erg bij mee ben, aangezien het de laatste dagen best hard geregend heeft en ik zou het niet fijn vinden wanneer de boeken vochtschade zouden oplopen.
Maar men verzekert ons,dat de hele dag het raam openstaat en het goed doorwaait. dus de lucht blijft droog.
De airco komt binnenkort ook en aan het eind van de week komen er een stel studenten die alle boeken in de kast gaan zetten.
Gelukkig.

Frans kam nu met eigen ogen zien hoeveel boeken het zijn en hoeveel werk het digitaliseren in beslag heeft genomen.
Maar ook, dat na al dit werk, de boeken er ook daadwerkelijk staan!
Hellen is er vandaag niet: ze is haar licht gaan opsteken bij de biep in de stad over welk systeem zij hanteren wat betreft bereikbaarheid via internet.

We gaan het Fort bekijken, maar eerst de cellen waar de artefacten worden tentoongesteld.
Er zijn 10 cellen en ieder cel laat een bevolkingsgroep van Suriname zien.
Dus 2 cellen per groep.
Ik heb de sleutel van de Ziekenzaal even meegekregen, dus kan ook alle dozen, pakken en kokers laten zien, waar al ons materiaal van
Suriname in verpakt zit.
Blijft raar idee dat het nu hier in Suriname staat.
Ook jammer dat de afhandeling met de UTSN zo lang op zich heeft laten wachten.
Anders had ik al een beetje een beeld kunnen laten zien over hoe het zou gaan worden.

Frans doet een ontdekking: er staat een grote klok buiten, die in Heiligerlee gegoten is.
Dit is ongeveer 7 km. van zijn woonplaats vandaan.
Natuurlijk moet er even aan het touw getrokken worden en het ding gééft me toch een boinggggggg!

Boven in de cellen hangen nog verscheidene foto's en schilderijen van de vorige tentoonstelling.
Wanneer deze weggehaald zijn, zal een begin worden gemaakt met het afschermen van de spullen voor het publiek door middel van een glazen wand.
Het is aan de ene kant tegen diefstal, maar ook dat het publiek niet aan de verschillende onderdelen kan komen. Want sommige dingen, zoals vazen en pijl en bogen zijn veel te kwetsbaar.
Ik vraag me af hoe ze dit gaan doen, maar zal het hopelijk nog kunnen zien voordat ik weer naar huis ga.


En dan naar buiten.
Frans gaat op zoek naar het lichtschip dat ergens moet liggen en ik besluit naar de plantagewoning te gaan.
Deze gerenoveerde woning is Engel en mij aangeboden als logeerplek. wanneer we in Suriname zouden zijn en in het museum aan het werk zouden gaan.
Jammer genoeg is het dus anders gelopen, maar ik wil Engel de foto's laten zien waar hij kan logeren, wanneer hij later dit jaar misschien richting Suriname gaat komen.

Het is ondertussen behoorlijk warm aan het worden en terwijl Frans richting dijk verdwenen is, René een schaduwplekje heeft opgezocht.loop ik richting de woning.
Ik moet via een klein gammel bruggetje lopen en ben hier altijd blij wanneer de boel het weer gehouden heeft!
De woning is helaas gesloten, maar via de ramen kan ik hier en daar toch een foto van het interieur maken.
Ik had vorig jaar contact met de architect uit Nederland, die de tekening gemaakt heeft en de renovatie geleid heeft gesproken.
Ook de tekeningen gezien en het valt me tegen dat het na zulke korte tijd alweer zo verwaarloosde blik geeft.
Maar ook hier heeft alles te maken met(het ontbreken van) geld!!
Maar het huis heeft wel een voorname uitstraling en ligt er schitterend.

Dan ga ik op zoek naar Frans, want die is natuurlijk weer in geen velden of wegen te vinden.
Ik loop het hele terrein over, langs het lichtschip, maar kan hem niet vinden.
Kan ook niet verder, want er staan grote struiken langs de dijk, dus ik zal moeten omlopen.
bij het museum zie ik René zitten in de schaduw en hij houdt het nog wel een poosje uit.
Maar ik vraag toch, of hij met de taxi richting de dijk zou willen rijden, want lopen is met deze hitte best een hele onderneming.
En we hoeven toch ook niet meer bij het museum te zijn toch?
René zet de auto bij de parkeerplaats neer en samen lopen we de dijk op.
En ja hoor; heel in de verte zien we Frans lopen.
René blijft onder een boom wachten en ik ga richting Frans.
Ik roep dat ik de dijk opga en dat we straks toch wel weer richting huis willen!

Een paar jaar geleden ben ik hier ook geweest, samen met Aniek, maar toen regende het en kwamen we bijna de dijk niet opgelopen!
Door de gladde klei gleden we iedere keer weer terug, maar nu loop je er zo tegenop.
Heerlijk daarboven!
De constante wind zorgt ervoor dat je het er best uit kunt houden, maar je moet wel in de gaten houden dat je behoorlijk kunt verbranden, zonder dat je het in de gaten hebt!

Eindelijk heeft Frans alles gefotografeerd wat hij wil en gaan we naar de taxi.
We komen langs de dijk waar Engel en ik in 2012 op de fiets overheen gereden zijn.
Hij is nu niet meer te herkennen (de dijk dan): er staan huisjes op, waar je heerlijk kunt zitten of je hangmat kunt binden.
We gaan er even kijken en Frans ziet dat er aan het begin een oude fabriek staat.
Het blijkt een overslagbedrijf van drinkwater te zijn.
Zo te zien is deze al jaren gesloten, maar volgens René nog gewoon in bedrijf.
Oeps, je kunt je dus aardig vergissen, wanneer je alleen maar naar de buitenkant kijkt van gebouwen of fabrieken....
Op de dijk staan ook leuke plantenbakken, gemaakt van oude autobanden!
Ze hebben ze ingeknipt en omgedraaid of zo, lik verf erover en je hebt originele bakken.
Mooi staaltje hergebruik!

René vraagt of het goed is wanneer we even bij zijn dochter en schoonzoon langs kunnen gaan.
Ze woning in Commewijne, in Tanmanredjo.
Natuurlijk vinden we dit leuk en kopen onderweg wat koude soft om mee te nemen.
De ontvangst is, zoals iedere keer weer bij Surinamer, hartelijk en we zitten heerlijk in de wind op een groot balkon.
De schoonzoon van René blijkt in het onderwijs te zitten en al snel zitten hij en Frans in een gesprek over van alles en nog wat.
Eindelijk heeft Frans iemand gevonden die naar hem luistert en ook nog iets zinnigs weet terug te zeggen! (aldus Frans)

Na een poosje nemen we afscheid en René weet wel een leuke plek om een hapje te gaan eten.
Het is al aan het schemeren en onze magen beginnen ook weer geluid te maken.
Wanneer je zo druk in de weer bent met van alles te bekijken, vergeet je soms om te eten en meer dan het fruit hebben we niet gehad.
De plek is leuk en het eten heerlijk.
Wanneer ik ga afrekenen en zeg dat we zo heerlijk hebben gegeten, zegt de eigenaar dat hij het fijn zou vinden wanneer we weer eens terug zouden komen.
Ik vertel wat mijn plannen zijn en dat ik inderdaad in de buurt wil gaan wonen, dus ook vast wel weer kom eten, blijkt de man in het bijzonder onderwijs te zitten!
En hij heeft ook nog een functie in de gemeenteraad en is zeer benieuwd naar mijn plannen voor het logeerhuis.
We wisselen meteen gegevens uit en hij beloofd contact te houden.
Altijd weer verrassend, zulke ontmoetingen en ik geloof niet in toeval: het was gewoon de bedoeling dat we hier gingen eten!

René zet ons weer bij TwenTy4 af en Frans spreek af, dat hij morgen weer komt: is de laatste dag voor Frans en hij wil nog graag wat dingen bezoeken, onder andere de kathedraal en de Memre Buku kazerne, in 1975 het Prins Bernhard-kampement.
Ik zeg dat ik dan niet meega: ga mij reisdagboek bijwerken, want ik loop gigantisch achter, ook met de foto's.
René laat nog weten hoe laat hij kan komen, want hij heeft 's morgens eerst nog een afspraak.

Moe vertrekken we ieder naar onze kamer.
Veel gezien, gedaan en gepraat.
Nu douchen en slapen.
Morgen weer een dag.

wordt vervolgd.........