Bekende plekjes opzoeken.

vrijdag 10 maart.

Vanmorgen om stipt 08.00 uur aan het ontbijt.
Net zoals gisteren neem ik ook nu weer yoghurt met vers fruit en cruesli.
En ja, ook een cappuccino.

Niet veel later belt de pakketdienst; het pakket zit er nog niet bij, maar volgende week verwachten ze weer een nieuwe lading.
Dan maar gewoon afwachten. Volgende week donderdag ga ik haar weer bellen.
Ik kan nu wel hoog- en laagspringen van frustratie, maar daar is nog nooit iets sneller door gegaan.
Anders stonden hier wel hele volksstammen op een neer te deinzen.
(of zouden de Masai dit nog steeds geloven?)

Ik krijg een appje van Farida; of haar bril gisteravond is blijven liggen.
Ja dus.
Ik geef door dat ik hem wel mee naar huis zal nemen. Scheelt haar weer een ritje naar de stad.
Ik ga Esselien ook meteen bellen om door te geven dat ik vandaag met de bus naar huis kom, maar krijg haar op alle 3 de toestellen niet te pakken.
Dan maar berichtjes achterlaten in de hoop dat ze het hoort.

Ik ga uitchecken en loop richting de bussen.
Het is heerlijk weer; een hele verademing na al die natte boel.
Bij de bussen ga ik informeren wanneer er een bus richting Onverwacht of Zanderij gaat. Een Billiton-bus mag ook; die rijdt voor het huis langs!
Maar alles is allang weg en de eerstvolgende komt pas rond 14.00 uur!!
Ik kan wel een bus tot Lelydorp krijgen en vandaag met de pendelbus, maar dan moet ik verder in de stad zijn.
Ik besluit tot 14.00 uur te wachten, want ik wil nog naar een paar plekken toe.
In ieder geval naar het postkantoor, want alleen daar kun je postzegels kopen.
In heel Suriname is geen zegel te krijgen, behalve bij het postkantoor.
Ook in winkels die wel ansichtkaarten verkopen zijn ze niet te krijgen.
Er blijkt een een of ander beleid van de overheid te zijn, dat alleen het postkantoor dit mag.
Ik heb gisteravond bij Zus&Zo al tegen de receptioniste gezegd, dat ze als een soort van service een paar vellen met zegels zouden kunnen aanschaffen. Ze verkopen wel ansichtkaarten, dus kunnen de gasten ter plekke hun kaarten schrijven.Niemand die kan zien dat de zegels bij hen gekocht zijn, dacht ik.
Vindt ze een goed idee, maar dat vond ze al die jaren dat ik heb gevraagd ook al.
(zucht)

Allereerst ga ik naar Orlando op het Kerkplein.
De eigenaresse herkent me meteen, wat natuurlijk heel leuk is.
Ik vraag of ik mijn zware rugzak bij haar achter de bar mag zetten. Hoef ik er niet de hele tijd mee te sjouwen.
Ik bestel een glas koude zuurzak en terwijl ze deze voor me inschenkt, vraagt ze naar Engel.
Gezegd dat hij misschien later in het jaar naar Suriname komt, maar we gaan niet meer samen.
"vrouw, ik krijg kippenvel!", roept ze.
Knap hoor, in de tropen.....

Dan ga ik naar de overkant, naar het postkantoor.
Ik koop alle kaarten die ik denk nodig te hebben en buiten aan het loket koop ik de benodigde postzegels.
Er moeten op iedere kaart 3 zegels, dus 90 x plakken.
Gevraagd of ze ook één zegel met dezelfde waarde hebben, maar die is er dus niet.
Niet meteen "logisch, anders had hij die wel gegeven!!" roepen, want hier is bijna niets logisch hoor.

En dan met de hele stapel weer terug naar het terras.
Onder het genot van een (jawel!) cappuccino ga ik de kaarten schrijven en daarna is het een poos lebberen.
Maar dan kan ik alle kaarten ook in één keer weer aan de overkant in de bus gooien.

Hierna ga ik naar Bookaffairs, ook aan het Kerkplein.
Hier hebben Engel en ik heel wat uurtjes doorgebracht met het zoeken naar vooral oude Surinaamse boeken en/of schrijvers.
Iedere keer hebben we ook heel wat kilo's daar weggedragen.
Ik had al gelezen dat de eigenaresse ermee gestopt was en dat er nu iemand anders in zou zitten.
Het blijkt dat de buurvrouw, die ook een winkeltje heeft en souvenirs en tours verkoopt het heeft overgenomen en gewoon een deur in de tussenmuur gemaakt heeft.
Is daar vrij eenvoudig, want de panden zijn van hout.

Meteen als ik naar binnen wil, komt er een hele meute Duitse vrouwelijke toeristen het boekenwinkeltje binnengelopen!!
En blijkbaar moeten ze allemaal naar de wc!!
Ik zou denken; ga aan de overkant bij Orlando, maar nee, alles moet dáár op de pot.
En klein dat die ruimte is!!!
De rest gaat in de winkel op zoek naar iets Duits of zo, want ik hoor ze iedere keer zeggen, dat ze alleen maar Nederlandse en Engelse boeken zien staan.
Ik heb al snel gezien dat ik niks interessants zie en bedenk me dan, dat ik dit dan eigenlijk meteen door kan brengen naar het museum!!
Want daar staan alle boeken van ons nu ook!!
Even niet aan gedacht.
Wel heerlijk: ik hoef niks meer mee te nemen over Suriname.

Dan ga ik weer terug naar Orlando om mijn rugzak te halen en vertrek richting bussen.
Het is ondertussen al behoorlijk warm geworden.
Het blijkt dat de bussen er nog steeds niet zijn (is nog geen 2 uur), maar ik ben de stad eigenlijk wel zat.
Wat nu?
Op dat moment stopt er een taxibusje met een oudere Hindoestaanse man erin en vraagt of ik een taxi nodig heb.
Nou....nu je het vraagt.....
Ik zeg dat ik naar de Meursweg moet en vraag hoeveel deze rit me gaat kosten.
Is voor Nederlandse begrippen spotgoedkoop (€6,25 voor 50 km!) en ik zeg dat ik graag met de taxi wil gaan.
Ik ga voorin zitten en omdat het al drukker begint te worden, gaat hij "boren", dat is binnendoor rijden door allerlei wijken en wijkjes.
Meteen een sightseeing erbij gekregen.
We raken aan de praat over van alles en nog wat en voordat ik het in de gaten heb zijn we er al bijna.
Ik word keurig voor het huis afgezet en zelfs mijn rugzak zet hij buiten bij de woning.
Ik geeft hem natuurlijk meer dan de afgesproken prijs en vraag of ik zijn telefoonnummer mag hebben, want ik zou graag weer gebruik van zijn diensten willen maken.
Wanneer ik een dagje weg wil om dingen buiten de stad te gaan bekijken of zo.
Hij heeft dit ook voor andere Nederlanders gedaan en je spreekt samen een prijs af.
Eten en drinken betaal jij dan voor de chauffeur.
Lijkt me gezellig. Eventueel neemt hij zijn vrouw ook mee; maken we er gewoon een gezellig uitje van!

Een van de eerste dingen die ik dan ga doen, is de was!
Vooral mijn gympjes stinken een uur in de wind.
Misschien niet zo handig geweest om ze in een plastic zakje te binden.
Een uurtje later hangt alles lekker aan de lijn.

's Avonds krijg ik een mailtje van Dennis: hoe het gaat en of ik al een 2-landen simkaart heb.
Hij probeert Es de hele tijd te bellen, maar krijgt haar niet te pakken.
Vreemd, want ze zit naast me en hoor geen telefoon overgaan.
Esselien heeft wel zo'n nummer en hij belt haar direct op.
Ze blijken samen op Billiton te hebben gewoond en Es kent zijn moeder ook.
Ze kennen elkaar warschijnlijk niet, want Dennis was toen 10 en Es 13 jaar.
Maar Dennis komt hier 26 maart, dus kunnen ze het hebben over "die goede oude tijd op Billiton!"

wordt vervolgd.......