Naar het museum in Fort Nieuw-Amsterdam

maandag 20 maart.

Eindelijk is het zover: ik ga naar het museum!
In eerste plaats om Gerard weer te ontmoeten, maar ook om nu met eigen ogen te zien waar de spullen van Engel en mijzelf terecht zijn
gekomen.
Van Gerard had ik gehoord dat er vandaag ook iemand zou beginnen met de dozen boeken.
Misschien wel leuk om te kijken?
Nou, niet alleen kijken hoor. Ik wil graag meehelpen als het kan.

Dus vanmorgen vroeg op.
Ik heb gisteravond de wekker om 06.00 uur gezet, want om 07,00 uur moet ik aan de overkant in Meerzorg zijn.
Daar pikt Gerard me op bij het busstation.
Bij Tulip gisteren ook een paar bakjes Yoghurt gehaald en dat eet ik nu als ontbijt op het balkon.
Heerlijk rustig is het nog, zo vroeg.
Ik hoor alleen de vogels kwetteren en in de verte het geluid van een stad die wakker wordt.

Het regent voor de verandering niet, maar droog gaan we het niet houden vandaag.
Met mijn nieuwe paraplu ga ik op weg naar het veer.
En dan kom ik er al snel achter dat de stad al veel langer wakker is dan ikzelf!
Het is al een drukte van jewelste en ik moet tussen de bussen door laveren om bij de bootjes te komen.
Ik stap in een korjaal waar al een dame in zit en zodra ik zit, gaan we ook vertrekken.

Aan de overkant ga ik bij een gebouwtje zitten wachten. Het is al begonnen te regenen, dus net op tijd "onder dak"
Om 07.15 uur komt Gerard eraan: er was een aanrijding op de brug en dan zit meteen het hele verkeer in één richting vast.
In dit geval gelukkig richting stad, anders had het nog tijden kunnen duren voordat hij er zou zijn.

Onderweg wijs ik Gerard de woning die ik op het oog heb aan.
Ook hij vindt het een mooie woning.
We praten verder over alle obstakels en hindernissen die ze in het museum ondervinden.
En ik dacht dat ík het moeilijk had met mijn rekening openen!
Ik had het al eerder gehoord, maar was nog niet bij iedereen bekend, maar de opening van 2 april gaan ze niet halen!
Dat is natuurlijk ontzettend jammer.
Niet alleen voor het museum , maar ook voor mijzelf!
Had het graag willen zien: alle spullen uitgestald in de daarvoor bedoelde cellen

Ik zie nu weer, hoe mooi Commewijne is.
De natuur, weidsheid, huizen etc ; het is allemaal even mooi.
En ook de ingang van het Fort roept weer de herinnering op dat ik hier een paar jaar geleden met Aniek ben geweest.
Alleen hadden we toen beter weer dan nu.
En we waren met de fiets!
De regen komt nu met bakken uit de lucht vallen.

We gaan door de dienstingang (wel leuk dat je nu op plekken komt, waar je normaal niet mag komen!) en Gerard parkeert zijn auto naast het museum.
Nu komt mijn grote paraplu goed van pas, want we passen er samen onder!
We gaan via de werkplaats met een trap naar de kantoren erboven.
Daar heeft ook Gerard zijn kantoor.

Ik maak kennis met de mensen die daar zitten te werken en ook met een viertal studenten.
En ook met de dame die vandaag met de boeken aan de slag gaat: Hellen Jong.
Terwijl Gerard een werkoverleg met de studenten heeft, gaan Hellen en ik wat brainstormen over hoe de indeling van de kasten het beste zou kunnen worden opgezet.
Maar ook hoe mensen straks via de website van het museum de collectie kunnen vinden en kunnen zien welke boeken er zijn en waar ze over gaan.

Alle boeken moeten dus worden ingedeeld in een categorie en
er zal ook een soort van beschrijving van ieder boek moeten komen.
Volgens Hellen kan dit via google met knip- en plakwerk wel worden opgelost.

Gerard is klaar met het overleg en de studenten weten voor vandaag weer wat ze moeten doen.
Hij laat me de ruimte zien waar de boeken komen te staan.
Het is een grote mooie ruimte, met strakke witte wanden en een rood geverfde vloer.
Er staan 4 metalen kasten in.
Gerard wilde er nog meer kopen, maar ik schat dat de boeken er wel inpassen.
Maar wellicht is een extra kast nog zo gek niet, wanneer ze de boeken niet te dicht op elkaar willen zetten.
Het ziet er in ieder geval mooi uit.

We overleggen wat er nu moet gebeuren en ik geef aan dat ik Hellen graag wil helpen met de dozen uitpakken.
Het regent nog steeds hard, dus het heeft geen zin om nu een rondleiding te krijgen.
Dit vindt Gerard zelf ook en hij heeft ook nog van alles te doen, dus we gaan ieder onze weg.
Wel zal hij af en toe eens komen kijken waar we mee bezig zijn en ook om foto's te maken.

Dus ik ga werken in het museum; gaaf man!

Zelf had Hellen naar aanleiding van de lijsten die ik gemaakt had, al een aantal dozen opgeschreven, die ze graag als eerste wilde gaan openen.
We gaan naar beneden en aan de overkant, onder de cellenblokken, zit een zaal, de voormalige "ziekenzaal" en daar staat alles wat we opgestuurd hebben.
Raar gezicht, dat je nu dezelfde dozen en kokers en pakketten in die ruimt ziet staan, waar je al die maanden tegenaan gekeken hebt!

We zoeken de betreffende dozen op en ik draag er een paar naar de overkant.
Ik ben het gesjouw met die bananendozen ondertussen wel gewend en denk ook: dit is de allerlaatste keer dat ik dit doe, dus voelt als een soort van afsluiting.
Ondertussen heeft Ellen aan de studenten gevraagd of ze kunnen helpen met de dozen naar boven te brengen.
En dan staan ze daar.....

Ik krijg de eer de eerste doos open te maken.
Gerard is er ondertussen ook bij gekomen en legt dit "historische feit" vast.
En dan is het kwestie van uitpakken.
Volgens Gerard is het het handigst, wanneer we eerst alle boeken in de kasten zetten en daarna kast voor kast in te delen in verschillende categorieën.
Maar wij vinden dit nogal omslachtig, omdat je dan geen ruimte hebt om de indeling te maken.
Dus sturen we Gerard weg en gaan zelf stapels maken, gewoon op de grond.
De meeste dozen bevatten ook een bepaalde categorie, maar er zitten altijd boeken tussen die daar niet bi horen.

Al snel zijn we door de eerste 3 dozen heen en we besluiten er nog een paar op te gaan halen.
Een van de studenten had op de lijsten de schrijfster Cynthia McLeod zien staan en vroeg of we deze doos ook naar boven gingen halen.
Ik vroeg hem naar zijn belangstelling hiervoor en het bleek dat hij heel graag het boek " hoe duur was de suiker" wilde lezen, het meest gelezen boek van haar.
Natuurlijk halen we die doos ook op en hij mag het boek dan als eerste lenen.
Hij gaat meteen mee naar beneden om de betreffende doos naar boven te dragen.
Er blijken 5 exemplaren van dit boek in de doos te zitten en ik geef hem een mooie uitgave ervan cadeau.
Hij is helemaal blij en gaat vanavond er meteen in lezen.
Fijn dat er jonge mensen zijn die nog een echt boek willen lezen!
Die beloon ik graag met een boek.

Hellen maakt ondertussen briefjes met een categorie en plakt deze op de planken.
Er ontstaan langzamerhand verschillende rijen boeken van hetzelfde onderwerp.
Er is één stapel die nog verder uitgezocht moet worden en die noemt ze "ruis" !
Gerard komt regelmatig even kijken en ziet er uit als een kind voor een trommel snoep: welke zal ik het eerste pakken?

Het is ondertussen elf uur geweest en Gerard gaat weer terug naar de stad.
Wat ga ik doen?
Ik vind het hier nog veel te leuk en er is nog veel te doen, dus vraag ik of het goed is dat ik Hellen blijf helpen.
Ik kan later die middag met een dame mee terug rijden.
Zij woont vlakbij het veer en zet me daar af. Dan ben ik ook zo weer aan de overkant.
En wat moet ik de hele dag in Paramaribo, terwijl het nog steeds regent?
Dus ik blijf nog hier.

Gerard heeft voor mij een porti petjit meegenomen: heerlijk.
Alleen de pindasaus is behoorlijk pittig.
Om het toch enigszins te blussen krijg ik dawet : een drank van kokosmelk, sereh, sliertjes of bolletjes maizena en een mierzoete roze substantie erdoor,
Heel apart om te drinken door die maizenabolletjes.
Maar ik ben ook al die suiker niet meer gewend.
Maar het doet zijn werk en daar gaat het om.

Gerard neemt afscheid en we zullen elkaar nu een poosje niet zien, omdat hij 1 april voor 3 weken naar Amerika gaat.
En ik ga volgende week voor 5 dagen het binnenland in.
Maar we zien elkaar eind april weer en dan ga ik weer mee naar het museum.

De kasten reken steeds voller.
Om 12.30 uur zit het werk van Hellen er op, maar omdat ik toch met iemand kan meerijden, bied ik aan om alleen verder te gaan.
Ik ga het archief van Engel in de kasten zetten en de kinderboeken, dus dat is vrij eenvoudig te doen.
En nee, ik vind het niet erg en ja, ik zal die mannen beneden vragen of zij de zware dozen willen ophalen.

En daar zit ik dan; op mijn knieën de plakboeken van Engel uit te zoeken.
Want ik zeg wel dat dit makkelijk is, maar alle boeken zijn genummerd met Romeinse cijfers. En als ze niet allemaal heel precies op volgorde in de dozen zijn gekomen, dan is het even goed opletten geblazen.
Ik heb zin om met een stift er gewone cijfers op te zetten, maar het is van Engel.
En ach,het is ook wel weer eens leuk om met deze cijfers te oefenen.

En dan zijn de dozen die ik wilde leegmaken ook daadwerkelijk leeg.
Ik kijk vol trots naar de 2 planken die gevuld zijn met boeken van Albert Helman, mijn collectie.
Maar ook het archief van Engel en de kinderboeken staan mooi.
Met een voldaan gevoel kijk ik nog even rond en dan moet ook ik weg.

Wat leuk om zo een dagje bezig geweest te zijn.
De kop is eraf.

Bij de boten zal ik een hele poos moeten wachten, of ik moet extra betalen.
Nu kost een normale overtocht bijna niks en extra betalen is nog altijd minder dan een euro.
Dus ik wil wel meteen overgezet worden.
Ik ben moe (laat in slaap gevallen en vroeg op) en behoorlijk bezweet.
Want ondanks de regen blijft het warm en plakkerig.
Dus straks op mijn kamer eerst heerlijk een douche nemen en mijn haar eens goed wassen.
En dan slapen!

Onderweg naar TwenTy4 ga ik nog snel even bij Bookaffairs langs.
Ik heb in de gaten gekregen dat ik iedere keer een omweg maak wanneer ik naar het Kerkplein wil gaan.
Terwijl die hier om de hoek is....
Ik heb het boek van Betsy uit en ook de Parbode helemaal doorgespit, dus hoog tijd voor nieuw leesvoer.
Ze hebben er het boek "Atman" van Ferrier in de aanbieding.
Atman betekent verlichting en de hoofdfiguur in deze roman krijgt hier mee te maken.
Ben benieuwd.
Heb er positieve recensies van gelezen.

Na mijn hazenslaapje zie ik dat het al donker geworden is.
Is dus een heel vermoeide haas geweest, in mijn geval.
En ik voel ook mijn maag.
Ik heb geen zin om ergens te gaan eten en ga beneden een kop koffie halen en vragen of er hier misschien iets gegeten kan worden.
De jongen achter de bar heb ik gisteren ook al geholpen met het aan de praat krijgen van de koffiemachine.
Die deed het niet en hij werd helemaal zenuwachtig.
Hem toen voorzichtig gewezen op het knipperende lampje van het waterreservoir.....
Dus hij gaat nu extra zijn best voor mij doen om een heerlijk tosti met kaas te maken.
Het is een super aardige knul, die hier nog maar een paar weken werkt. Heel wat anders dan het personeel dat ik hier over de vloer heb gezien en die drukker waren met hun telefoon dan dat ze in de gaten hadden dat er gasten stonden te wachten.

Ik beloof hem een goed woordje voor hem te doen, omdat hij volgende week een evaluatiegesprek heeft. Hij is hier best zenuwachtig over.
Ik heb boven nog een kaart liggen en ik schrijf een lovend stukje over hem en geef hem deze 's avonds nog, omdat ik hem niet meer zie.
Hij is er super blij mee en bedankt mij uitvoerig, maar ik zeg hem, dat dit geheel zijn eigen verdienste is!
Hopelijk heeft hij straks een vast contract, is een goede aanwinst.

Morgen zal Esselien me bellen om te zeggen of mijn pakket nu eindelijk is aangekomen.
Want anders moet ik met de bus naar huis.
In dat geval ga ik René bellen, want ik heb teveel spullen bij me,
En ook nog die toekan!!

wordt vervolgd.........