Op de fiets naar Onoribo
Blijf op de hoogte en volg Madelon
10 Mei 2017 | Suriname, Paramaribo
Vandaag ga ik met Joyce en Sharoek naar plantage Onoribo.
We gaan op de fiets, want ik had gisteren gezegd dat het wel jammer van al het werk is geweest van de mannen om er 2 nieuwe banden onder te zetten en ik gebruik het ding helemaal niet.
Sharoek wil graag mee, dus die gaat achterop.
En als we toch in de buurt zijn, kan ik meteen bij Onverdacht geld pinnen.
Joyce komt van deze plantage en ik vertelde dat ik graag het graf van de heer Marius Akkrum zou willen zien.
Betsy en ik konden het de vorige keer niet vinden.
Jeetje, ik heb het geweten hoor!
Natuurlijk is het fijn dat de zon schijnt, maar vanmorgen is het wel echt
heet!
En Sharoek is in de loop der jaren er ook niet lichter op geworden.
Maar ik wil fietsen (ben 3 kilo aangekomen door al die bami en Surinaamse broodjes!! ....en djogo's....) dus ga ik ook fietsen.
Meursweg is een mooie lange weg met één nadeel: het gaat golvend.
Dat betekent dus, dat ik regelmatig stevig op de pedalen moet gaan staan, wil ik niet achteruit fietsen!
Pak daar nog al die drempels bij en je hebt een beetje een idee hoe het er aan toe gaat.
Vervelend is ook (heb ik nou al 3 nadelen opgenoemd?) dat je iedere keer achter elkaar moet gaan rijden, willen de automobilisten niet je elleboog uit je arm rijden.
Het liefst zien ze dat je met fiets en al in een trens verdwijnt, zodat zij geen last van je hebben.
Het ergste zijn de zandauto's.
Die hebben volgens mij niet helemaal in de gaten hoe breed ze zijn en hoe hard ze rijden.
Bij het oude stafdorp van Billiton aangekomen, stoppen we even om de woning voor de moeder van Joyce te gaan bekijken.
Sinds kort hebben de mensen die bij Billiton gewerkt hebben, een woning in het stafdorp gekregen.
Het staat al jaren leeg en het heeft mij altijd al verbaasd dat er niks mee gedaan werd.
Je zag de woningen, die echt schitterend geweest moeten zijn, langzaam vervallen en opgevreten worden door de termieten.
Maar nu gaan ze weer opgeknapt worden, als men tenminste geld heeft om dit ook te gaan doen.
Joyce heeft een mooie grote woning aan de voorkant van het dorp uitgekozen.
Met een behoorlijk stuk grond er omheen.
Maar er moet nog wel ontzettend veel gedaan worden.
Ze stelt voor om de oude bauxietweg te nemen, die de auto's van Billiton ook altijd namen.
Die kun je helemaal volgen en dan kom je vanzelf bij Onoribo uit.
Alleen dat 'vanzelf' valt een beetje tegen.
Er zitten hobbels en gaten in en er lijkt in deze hitte geen eind aan te komen.
Sharoek zit vrolijk babbelend achterop en vraagt mij de oren van het hoofd.
Wil ook antwoorden, maar ik ben nauwelijks in staat om te antwoorden, zo buiten adem ben ik door inspanning in deze hitte!
Conditie is ver te zoeken....
Maar eindelijk, na voor mij úren fietsen, komen we bij Onoribo.
Ik moet het laatste stukje tegen de helling op afstappen.
Jammer, bijna gehaald.
We gaan kijken bij het huisje van Marius Akkrum.
Het bord met de tekst "oudste bewoner" staat m\er nog steeds.
Maar zijn graf kunnen we nog steeds niet vinden!
Zelfs Joyce vindt het vreemd, want het moet er toch echt zijn.
Misschien is het bord weggehaald of zo, maar we zien het niet.
Wel heel oude graven en zerken.
Sommigen zijn zó oud, dat het hout bijna helemaal weggevreten is.
Dan zie ik in een hoek het graf van Oma Wekker!!
Deze dame heb ik een aantal jaren geleden mogen ontmoeten op de Meursweg!
Het was een zeer karakterestieke dame die veel voor de Katholieke kerk en de pastoor in het bijzonder gedaan heeft.
Tot op grote leeftijd.
Ze heeft haar memoires laten optekenen in een boek en dat heeft
Engel destijds van haar gekregen.
En nu ligt ze hier.....
Ik maak een foto van haar graf voor Engel.
Dan fietsen we verder richting de rivier de Para.
Er zitten mensen op de steiger, dus wij gaan even in de schaduw van het kampje zitten.
En wanneer ze weggaan, is het onze beurt om met de voeten in het water te gaan staan.
Wat is dit heerlijk!!
Ik ga op de steiger zitten en laat mijn benen in het roodbruine water bungelen.
Had ik nu maar mijn badpak aan gedaan!
Maar met enig aandringen wil Sharoek wel het water in, in zijn onderbroek.
Moet hem wel eerst overtuigen, dat dit net een zwembroek lijkt.
Er is naast de rivier een zij-arm gegraven welke is afgezet met palen.
Want in de rivier zwemmen voor kinderen is te link, aangezien de stroming te sterk is.
Kun je ze straks bij Onverwacht gaan ophalen!!
Zo is er een kinderbadje ontstaan met een zandstrandje.
Alleen aan het eind kun je niet meer staan, dus wel oppassen met je kind als het niet kan zwemmen!!
Sharoek zegt dat hij kan zwemmen, maar dit blijkt niet helemaal naar waarheid ingevuld!
Hij durft het water eigenlijk niet in, dus ga ik samen met hem.
Hand in hand lopen we tot zijn middel het water in.
Daar krijgt hij zijn bekende praatjes weer: voor niks en niemand bang!
Ik roep: "kaaiman!!" en ofschoon ik nog nooit iemand óver het water heb zien lopen, zat Sharoek er niet ver naast.
Gegild van het lachten hebben we samen!!
Maar hij was er wel door.
Na een poosje zijn we weer teruggegaan naar Billiton.
Maar eerst vinden we een heleboel mopé's!
Ik heb ze nog nooit gegeten, maar wat zijn die lekker zeg.
We stoppen onze zakken vol en gaan aan de terugweg beginnen.
Onder het genot van de lekker vruchten.
Er is trouwens een gezegde: wie een mopé eet, keert altijd terug naar Suriname!
Gelukkig.....
Wanneer we de plantage verlaten kunnen we dezelfde weg nemen, of via de asfaltweg.
We kiezen voor het laatste; gaat een stuk sneller.
Nou, ook dat valt tegen, want is de Meursweg golvend, de hoofdweg heeft gewoon héuvels!!
En vergeten dat we voor Billiton óver de bauxietweg moeten.
Ik kan me inderdaad nog herinneren dat de vrachtwagens met bauxiet onder je doorreden en een dikke rode wolk stof voor je achterlieten.
Maar ook dit weet ik te overwinnen.
Ik zeg tegen Sharoek dat hij mij moest duwen; gaat het wat sneller.
De lieverd doet zo zijn best, dat ik moet uitkijken niet van de fiets geduwd te worden!
Ik weet dit nog van Aniek: die duwde me vroeger ook zowat van mijn zadel af!
Joyce rijdt een stuk langzamer, maar ik kan niet op haar wachten, want dan word ik doodmoe van het iedere keer afremmen.
Ik zeg dat ik doorrijd naar Billiton, waar ze haar dochter moet ophalen bij de oppas.
Vlakbij de crèche is een man in een grote kooi aan het spelen met een spinaap, hier een Kwatta-aap genoemd.
Is een grote zwarte slingeraap met een lange dikke staart die als vijfde poot fungeert.
Vanuit de verte lijkt het net alsof er een reusachtige spin in de boom hangt. (met 5 poten..)
Hij heeft het dier vanaf baby en het is handtam.
Ik hoor dat hij af en toe ook gewoon los in de buurt loopt en zelfs in de speeltuin aan het spelen is op het klimtoestel!!
De kinderen zijn er dol op en het dier blijkbaar ook op hen, want hij laat zich gemakkelijk aaien.
We blijven even tijken en ik geef hem een paar mopé's.
Die komt hij heel voorzichtig aanpakken.
Vindt ze net zo lekker als wij dat doen.
Dan moeten we echt verder, want het is al laat geworden en ik moet nog geld pinnen.
Joyce blijft nu helemaal achter, met haar dochter achterop.
Ze moet iedere keer stoppen omdat dochterlief dan dit en dan dat uit een tas wil hebben.
Ik roep dat ik doorrijd naar de pinautomaat.
Altijd spannend daar.
Soms is het ding buiten werking, of het geld is gewoon op.
Maar het gaat goed en we gaan het laatste lange stuk over de Meursweg tegemoet.
Ik ga mijn eigen tempo rijden, want Joyce is op een gegeven moment in geen velden of wegen meer te bekennen.
Thuis trakteer ik ons allemaal op een heerlijk waterijsje.
Hebben we wel verdiend.
's Avonds krijg ik een appje van Asha: of ik morgen rond een uur of tien kan komen, in plaats van 's middags.
Haar schoonzusje is bij haar en die gaat 's middags weer terug naar Nederland.
Dus moeten ze op tijd richting Zanderij.
Ik had nl. een afspraak gemaakt om de woning weer te mogen bekijken, nu met Esselien.
En meteen ook afgesproken in het museum met Ellen; ze heeft vragen over de boeken en ik moet nog steeds de getekende overeenkomst aan haar geven.
Zo kan ik allebei de afspraken in één rit doen, aangezien ze allebei in Commewijne zijn.
Ellen is er tot 3 uur, dus gaan we eerst naar de woning.
Ben heel benieuwd wat Es er van vindt!
wordt vervolgd......
Leuk detail:
toen ik op internet een foto van Plantage Oniribo zocht, kwam ik mijn oude reisdagboek van 2010 tegen, inclusief foto's!!
Ik blijk hier op 13 april 2010 ook geweest te zijn.
Heb dus mijn eigen foto's weer kunnen gebruiken.
Scheelt toestemming vragen.......
Enne....
Dit dagboek is 98189 keer bekeken, staat er!
Krankzinnig toch?
-
16 Mei 2019 - 10:54
Project Topics:
Nice Article
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley