weer naar Pempé!!

5 t/m 8 mei.

Vandaag is het in Nederland Bevrijdingsdag.
En ik ga voor de tweede keer naar Pempé.
Van vrijdag tot en met maandag.

Ik heb met Judith kunnen afspreken dat ze me weer op de Meursweg komen halen.
We gaan, als het goed is, op het eiland klussen.
Het tandenproject voor de school gaat moeilijk, wanneer de school gesloten is, dus dan wordt de nieuwe lodge aangepakt.
Is natuurlijk ook afhankelijk van het weer, want zoals ik al schreef is de grote regentijd aangebroken.
En regenen doet het!
Iedere dag één of meerdere buien, de een soms heftiger dan de andere.
Gelukkig is het dan na een poosje ook weer droog en schijn soms het zonnetje, alsof er niks aan de hand is.

Je ziet wel dat langzaam sommige gedeelten van erven onder water komen te staan.
Na zo'n heftige bui kan het water gewoon niet meer weg.
Nu snap ik ook, dat gezegd wordt om in de grote regentijd een huis of perceel te kopen.
Kun je goed zien of de boel droog blijft.
Dit wordt er namelijk niet altijd eerlijk bij gezegd!!

Ook een nadeel van dit seizoen is, dat er heel veel muskieten zijn.
En daar helpt smeren eigenlijk niet meer tegen.
Dus nu geldt echt lange broek (en soms sokken!!) aan en iets met mouwen of een sjaal om.
Want ze bijten fel en jij ligt de hele nacht te krabben.

Gelukkig zijn er in het binnenland langs de rivier niet of nauwelijks muskieten!
Daarom ben ik blij dat ik nogmaals die kant op kan.

Ze komen me rond half tien halen.
Dus kunnen Es en ik nog voor die tijd naar Lelydorp.
Ik heb een pakket gemaakt met dingen die ik niet direct nodig heb en zorgen voor overgewicht. (bagage ja!!)
Dus die gaat met de boot richting Nederland en kan in Breda weer opgehaald worden.
Zal ongeveer 3 weken duren, dus tegen die tijd ben ik wel weer terug en kan hem bij mijn zus Liesbeth ophalen.

De eigenaar is gelukkig al vroeg aanwezig en na de nodige formulieren ingevuld te hebben, kan ik de doos bij hem achterlaten.
Grappig detail: er hangt buiten een briefje met: "geen drugs!"
De vorige eigenaar was verplicht de toko te sluiten, omdat via zijn depot cocaïne was gepost richting Nederland!
Tja, die man gaat je pakket niet openen, maar omdat justitie vond dat het via hem was verstuurd, was hij ook medeplichtig volgens de Surinaamse wet.
Dus uitkijken wat je doet hier!!

Op de terugweg gaat Es nog even wat mestkorrels voor Faroek kopen en dan snel weer naar huis.
Maar.....de auto geeft geen sjoege.
Er is nog geen klik te horen.
We openen de motorkap en Es ziet dat de polen van de accu geoxideerd zijn.
Maar zeker weten dat dit de oorzaak is, weten we niet.
Ze belt haar neef en die zegt dat hij in de buurt is en er aan komt.
Het is behoorlijk warm in de auto, dus ik ga bij de winkel staan.
We wachten en wachten, maar geen neef te zien.
Dan zien we Rasta (Dion) langsrijden en een eindje verderop bij Golden Ocean, een grote supermarkt stilstaan.
Ik op een drafje (voor een spurt is het echt te warm) er naar toe.
Helaas, hij wordt zo door iemand gehaald om samen naar de sportschool te gaan in de stad.
Maar aan de overkant is een taxibedrijf.
Wanneer de neef er nog steeds niet is, zeg ik tegen Es dat ik een taxi naar huis neem.
Het is al bijna kwart over negen, dus straks staat het busje van Pempé op het erf en ben ik er zelf niet.
Snel elkaar succes wensen en ik ga richting Meursweg.
Gelukkig zijn ze er nog niet, dus kan ik snel even een bak joghurt naar binnenwerken.
Had ik ook nog niet gedaan.


Niet lang daarna komen ze de poort binnengereden.
Er zitten naast Judith en de zoon van Chapoo nog 2 dames en een heer in de bus: gasten van Pempé.
De vrouw en het meisje komen uit Nederland en kennen elkaar sinds vandaag.
De man komt uit Israël en is hier voor zijn werk.
Hij werkt aan het in kaart brengen van de bossen etc. en gaat nu ook maar eens het binnenland bekijken.
En daar gaan we weer, de lange weg naar Atjoni.
Al moet ik zeggen dat het steeds sneller lijkt te gaan.
Het is dan ook de derde keer dit jaar dat ik deze route rij.

Bij Atjoni aangekomen valt het meteen op dat het water zo ontzettend hoog staat!
Er is helemaal geen strand meer te zien.
Je stapt eigenlijk vanaf de parkeerplaats zó de boten in!
Terwijl de mannen de bagage in de korjalen sjouwen, gaan wij natuurlijk een hapje doen in Anna's keuken.

Het is nog steeds heet en wijs geworden koop ik een hoedje.
Zo'n ding die Frans ook had gekocht, maar dan in het blauw en zonder een muskietennetje in je nek!!

En dan kunnen we vertrekken.
Heerlijk relaxen in de boot, ondertussen genietend van al het moois aan de overs.
Ik raak in gesprek met de man uit Israël, Arik genaamd, over de Palestijnse kwestie.
Je hoort het verhaal nu vanaf de andere kant en ik vind het moeilijk er een oordeel aan de hangen.
Dat doe ik dus maar niet en we gaan over op de flora en fauna van Suriname en die van het oerwoud in het bijzonder.

En dan begint het te regen!
En niet zo zachtjes ook. Gelukkig heb ik mijn grote paraplu bij me en samen met mijn buurman kruipen we er onder.
Hij is zo galant om de plu vast tehouden, terwijl ik worstel met mijn regenmanteltje van dun plastic.
Volgens mij is dit nooit in een windtunnel uitgeprobeerd!!
Het ding flappert alle kanten op en ik zit op een gegeven moment met mijn hoofd door een armsgat.
Was al blij dat ik überhaupt een gat gevonden had.
Weer het hele ding af en deze keer zit ik met mijn gezicht in de capuchon!
Wist niet eens dat die er ook aan zat.
Voor de derde keer een poging gedaan en nu zit hij redelijk om me heen geplakt.
Mijn buurman kijkt stoïcijns voor zich, maar ik zie dat hij zich kostelijk heeft vermaakt.

Ik heb zowaar kippenvel en kruip nog verder onder de plu. Niet zozeer tegenr de regen, maar de wind is zo koud.
We varen ook op volle snelheid.
De buien komen en gaan en tegen de tijd dat we op onze bestemming zijn, is iedereen doorweekt.
De dames achter ons hebben ook een dergelijk gevecht geleverd met hun plastic zakken en ze worden dan ook prompt in een vuilnisbak gekieperd.
Eenmalig gebruik dus.

Wat fijn om weer hier te zijn.
De rust en schitterende natuur doet mij zo goed!
De nieuwe lodge ziet er schitterend uit en er is een Nederlandse man bezig met timmeren: Klaas.
Hij is hier met zijn vrouw Nettie vanaf woensdag en ze gaan maandag met ons terug.
Hij is aan het klussen, maar zijn manier van werken is niet helemaal op één lijn met die van de mensen hier.
Vooral de afwerking door de plaatselijke timmerluilaat behoorlijk te wensen over, volgens Klaas.
Er zitten bijvoorbeeld dikke spijkers dwars door deurposten heen, zodat het hout gespleten is en het einde van de spijker er aan de andere kant gewoon uitsteekt.
Bij ons ondenkbaar, hier normaalste zaak van de wereld.
Tip: zoek een topklusser of doe het zelf!

Ik deel de hut met Anne, een jonge dame die werkt in de gehandicaptenzorg in Nederland, bij Humanitas!
De andere dame is militair!
Klaas en Nettie zitten in de lodge waar Frans en ik de vorige keer zaten en Arik zit in die van Nancy en Tim.
Een leuke groep bij elkaar en we kunnen het al snel goed met elkaar vinden.

Wanneer ik mijn tas heb uitgepakt en even heerlijk onder de douche ben geweest, kom ik tot de ontdekking dat ik mijn telefoon kwijt ben!!
Ik peins en peins en kom dan tot de ontdekking dat ik hem hoogstwaarschijnlijk op een muurtje in de wc achter het eethuisje in Atjoni heb laten liggen!!
Ik had me daar omgekleed, omdat het zo warm was en toen de telefoon op het scheidingsmuurtje gelegd heb.
Ik heb nog een foto gemaakt van de deur die totaal niet pas en je maar hoopt dat er niemand naar binnen wil, terwijl jij boven de bril hangt!

Wat nu??
Ik ga naar Chapoo en gelukkig heeft hij het telefoonnummer van Annie.
Hij belt haar meteen op en zij gaat kijken: niks.
Ze zegt dat er na ons nog 3 dames naar het toilet zijn geweest en toen heeft ze haar zaak gesloten.
Ze kent deze vrouwen en gaat ze bellen om te vragen of ze háár telefoon misschien gevonden hebben.
Want als ze zegt dat het van een toerist is, dan ben je hem zeker kwijt!

Ik ben er een beetje misselijk van; stel dat iemand hem vindt en aan kan zetten. Dan kan diegene overal naar toe bellen op mijn kosten, zolang hij hem maar niet uitzet en opgeladen houdt.
En ga maar eens Ben bereiken wanneer je in het binnenland zit zonder indernet!!
En dan de foto's die er opstaan van Dex!!

Ik bedenk me ineens dat ik de telefoon in mijn korte broek wilde stoppen, maar dat die niet paste.
Heb ik hem tóch niet in mijn kontzak gedaan toen?
Zou hij er dan uitgevallen zijn en heel misschien in de boot liggen???

Dan zegt Chapoo dat we moeten bellen, willen we meer weten.
Hij belt en dan horen we vanaf het water een kreet en staat Ian met mijn telefoon in zijn hand te zwaaien.
Hij was de boot aan het leeghalen en hoorde ineens de roep van de bospolitie onder de vlonders vandaan komen!
Wat een opluchting!!
We hebben meteen de kaartjes en batterij eruit gehaald, want het was wat nat geworden en Ian heeft hem in een katoenen doekje in de rijst gelegd. Zo wordt het vocht wat misschien in het toestel zit, er meteen uitgetrokken'.
Pfffff, slecht voor mijn hart hoor.
Direct een rondje gegeven.

Het regent nog steeds en van klussen komt er vandaag zowoezo niks.
Hangmatéren dan maar.
Na het eten gaan we "oogjes zoeken"!
Dat is met een zaklantaarn langs de oever kijken of je de ogen van een kaaiman ziet oplichten.
Klaas en Nettie willen wel met Ian mee en ik spring er ook bij.
Direct aan de overkant is het raak!
Het is een dier van iets meer dan anderhalve meter; niet groot maar toch gevaarlijk met de grote bek.
En hij komt ook nog eens op de boot afgezwommen en blijft op een meter of twee van ons vandaan loeren.
Net alsof hij zeggen wil: maak dan je foto.
Dat doet Klaas dus ook driftig.
Jammer dat ik mijn telefoon nu niet heb.
Maar Klaas beloofd om de mooiste foto's van deze dagen door te sturen.
We zoeken nog wat verder, maar meer zien we er niet.
Wel veel oogjes van de nachtzwaluw.
Vanavond op tijd naar bed, ben best moe.


De volgende dag is het mooi weer.
Ik ben rond een uur of zeven wakker geschrokken van een hoge harde stem die vlak voor mijn deur iets staat te roepen.
Het is de dame die de mand met koffie en thee voor je deur zet, maar nu miste er blijkbaar iets en dat heeft het hele eiland dus gehoord.
Ik draai met nog even om, maar van slapen komt er dus niks meer.
Er zijn teveel geluiden om me heen.
Dus opstaan en in de vroegte, vanuit de hangmat op het balkon heerlijk genieten van de zon die opkomt, onder het genot van een kop koffie.

Vandaag gaan de 2 dames en heer met Chapoo en 2 kokkinnen de "back to basic-route"doen en blijven vannacht ook in het bos slapen.
Ik kan mee, maar weer bedank ik.
Ik ga echt niet in een hangmat slapen.
Veel gedaan, maar aangezien ik teveel aan het woelen ben, is het voor de anderen ook niet echt aangenaam.
Al gezegd dat ik snurk??

Wanner zij vertrokken zijn, gaan Judith, Ian en ik met de boot naar Djoemoe en rechtstreeks door naar de Tapawatra sula.
Heerlijk weer zwemmen.
Alleen is het water nu een stuk hoger, dus de stroming sterker.
Het kost ons een heleboel kracht om vanuit het water de waterval op te klimmen.
Onze billen en benen worden geschuurd door de harde bladeren van de waterplanten en telkens worden we weer teruggeworpen.
Maar wij zijn Nederlanders die gewend zijn om tegen het water te vechten, dus winnen we en zitten even later op een rijtje van het geweld te genieten.
We blijven er een uurtje en dan gaan we weer terug.

Het zijn de gebruikelijke dingen die gedaan worden op Pempé, dus ik hoef ze niet allemaal meer te beschrijven.
Alleen dat we niet hebben geklust.
Het weer wat er niet altijd naar.
Als het regent kan het niet en als de zon schijnt willen we niet.

Ik ga nog wel een keertje mee met een wandeling door het dorpje Semoisi aan de overkant.
Het is behoorlijk glad door de regen.
Maar wel leuk om de dames weer te zien.
Sommigen van hen herkennen me nog en de brasa's zijn niet van de lucht.
Als we terug komen, zit er twee mannen die op weg waren naar het kamp in het bos, maar door vertraging kunnen ze het niet meer redden.
Het wordt te donker voor ze, dus blijven ze maar hier.
Eentje is de bekende gids "Nootje" en de andere ken ik: het is Nesty, de man die de flessen voor Frans naar het kantoor in de stad zou brengen.
Maar nooit gedaan had.
Hij zegt dat hij ze aan de overkant heeft en morgen komt hij langs om ze te laten zien.
Hoeveel ik er wil: 10, 100, 300??
Ik zeg dat ik er wel een stuk of 5 wil hebben en dat ik er 50 SRD per stuk voor wil geven,
Dit is de prijs die Frans voor de flessen uit het dorp heeft betaald.
Dit is ok en morgen kan ik er een paar uitzoeken.
Ben benieuwd.


We hebben de volgende ochtend een "ochtendkoffie" om, 6 uur zodat we kunnen zien hoe het bos wakker wordt en de vogels kunnen horen.
Je hoort nu eenmaal 's morgens vroeg heel andere dieren dan 's middags of 's avonds.
Alleen is Ian (Digicel) de koffie vergeten en wordt het een "theeochtend" als het aan hem ligt.
Maar wij willen koffie, dus draait hij snel de boot en even later zitten we heerlijk aan de koffie te genieten van de rust en de natuur.
Aan de overkant roept Nesty vanaf de trap dat hij de flessen aan het schoonmaken is en straks onze kant op komt.

Terug vraag ik aan Ian of we mijn telefoon kunnen proberen en hij doet het nog!
Meteen als ik hem aanzeg zie ik het koppie van Dex verschijnen.
Ian krijgt 3 klapzoenen voor zijn kordate optreden.
Nu kan ik ook een paar foto's maken van de lodge waar ik nu slaap.

Later die morgen zien we inderdaad op een lange plank een hele rij flessen staan!
In eerste instantie ziet het er indrukwekkend uit, maar als we dichterbij komen, zie ik dat het flessen van wijn en jenever zijn.
Deze flessen zijn geen oude flessen die in Suriname gebruikt zijn.
Ik zie er niet eentje bij die een beetje de moeite waard is om te bekijken, laat staan te kopen.
Hij heeft voor ieder fles een kaartje met de prijs erop gelegd en de goedkoopste is 250 SRD!!
We laten de boel de boel en ik zal late wel zeggen dat dit dus niet de bedoeling is!
Dat doe ik dus ook en als antwoord krijg ik, dat het allemaal flessen uit Frans-Guyana zijn.
Maar die Chianti-flessen uit Italie dan??
Laat maar.....

's Avonds komt de groep moe, doorweekt maar voldaan weer terug.
Klaas en Nootje waren ze tegemoet gelopen.
Ze hebben het leuk gehad.
Arik had zich ontpopt als heuse kok.
Ze hadden een anjumara gevangen en deze heeft hij in folie in het kampvuur gestoofd.
Hij had zelf tomaten meegenomen in zijn rugzak.
De regen had het wel zwaar gemaakt voor ze.

Het eten staat ondertussen klaar en na de maaltijd hebben we weer de Culturele avond met de dames van de overkant die o.a. de Seketi komen dansen.
Ik neem me voor om dit keer niet mee te gaan doen.
En dat lukt inderdaad.
Alleen op het laatst, toen er 'disco" werd gedraaid, heb ik meegedaan met een aantal dames.
Die staan op de moderne muziek gewoon met hun heupen en billen te draaien: die slaan geen gek figuur op de dansvloer in een discotheek hoor.
Het is al laat en morgenvroeg moeten we weer naar huis.
Gaat snel die dagen hier.

Maandagmorgen na het ontbijt nemen we afscheid van Anne en Joke en natuurlijk van de dames van de keuken en van Ian.
Hij vraagt of ik nog een nachtje wil blijven.
Ik kan het goed vinden met de groep die achterblijft en even kom ik in de verleiding om langer te blijven.
Maar ik ben hier met Judith gekomen en we zouden samen terug, dus neem ik hartelijk afscheid van hem en zeg dat ik snel weer terug kom.

We hebben geluk met het weer: het is schitterend en als we aankomen in Atjoni, zie ik pas dat ik best wat verbrand ben, ondanks het smeren.
Trek wel weer bij.

Nog een gedoe in Atjoni:
Chapoo is met nieuw gasten aangekomen en zal de boot mee terugnemen.
Maar er moet eerst benzine ingeladen worden.
Blijft dat het enige benzinestation gesloten is!!
Paniek alom, want iedereen rekent erop dat ze benzine of diesel mee naar het binnenland kunnen nemen.
Maar de Chinees van het station had de prijzen uit eigen beweging verhoogd en dat wilde men natuurlijk niet betalen.
Op last van de politie is de hele zaak gesloten tot nader order.
Chapoo stelt voor om benzine uit onze bus te halen, maar daar zitten wij weer niet op te wachten.
Je hoort de mensen op het plein schreeuwen!!
Iemand heeft toch ergens wat gevonden, dus we kunnen verder.
Judith kruipt achter het stuur en deze keer gaan we wel via Zanderij naar de Meursweg.
Is ook veel beter te rijden en het scheelt behoorlijk in tijd.

We nemen weer afscheid en Judith en ik spreken af dat we volgende week samen nog eens ergens naar toe gaan.
Mijn laatste week......
Het gaat nu wel heel snel hoor!

wordt vervolgd......