inpakken en.....

maandag 15 mei (verjaardag van mijn moeder)

Nog één dag en dan ga ik weer terug naar huis!!
Wat zijn deze 3 maanden toch ontzettend snel gegaan.
Ik had nog zoveel willen doen en zien en mensen ontmoeten en... en... en...
Maar dat zeg ik dus iedere keer wanneer ik hier ben en iedere keer kom ik tijd tekort!
Ik neem me dan bij deze ook heilig voor dat ik, wanneer ik weer voor lange tijd in Suriname ben, een auto ga huren of ik koop een goedkoop tweedehandsje.
Dan ben ik niet zo afhankelijk van derden of openbaar vervoer.
Es heeft me vaak aangeboden om me ergens naar toe te brengen, maar dan ben je toch niet zo vrij in je doen en laten, toch?
Want stel dat ik ergens langer wil blijven of wat dan ook.

Maar zoals ik al zei: de tijd is hard gegaan en ik ga vandaag maar eens beginnen met het inpakken van de meeste dingen.
Veel heb ik niet meer nodig en het pakket voor thuis is ingeleverd.
Rest nog kleren etc.

Het weer is ook al aan het veranderen; we zitten nu in het begin van de grote regentijd en het water komt dan ook met bakken uit de lucht.
Maar het is tevens nog heel warm, zo rond de 30 graden!
Veel zweten, soms bij het idee al om iets te moeten ondernemen.
Maakt het afscheid morgen een tikkeltje minder erg.
Want erg gaat het worden, dat weet ik nu al!
Ik heb 2x mensen mogen uitzwaaien op Pengel, maar nu ben ik zelf aan de beurt!

Ik maak een grote doos met spulletjes die hier kunnen blijven, van badlakens, boeken, kleding die ik thuis toch niet draag,toiletartikelen, maar ook het luchtbed en de pomp blijven hier.

Levensmiddelen etc had ik al naar Ricky gebracht, maar niet voordat ik eerst bij de winkel weer vruchtensap en chocolade voor zijn moeder had gekocht.
En ook mijn grote zwarte paraplu krijgt ze, want die van haar is bijna stuk.
En hij heeft meteen mijn oude telefoon gekregen, die ik hier gebruikt heb.
Dan kunnen we straks Whatsappen!
Die van hem heeft hij per ongeluk in de bus laten liggen of is uit zijn zak gegleden.

Wanneer ik alles zo'n beetje in mijn koffer heb gedaan, ziet mijn slaapkamer er ineens heel kaal en leeg uit!
En ook de laatste kleding in de kast bied mij een sneu beeld: alles klaar voor vertrek.

MAAR IK WIL NOG HELEMAAL NIET WEG!

Zelfs de hemel huilt met grote tranen!
Getvrr, naargeestig stukje is dit.
Maar zo voel ik me op het moment.

Ik ga vandaag ook het huis schoonmaken.
Es heeft wel gezegd dat woensdag Willie komt om schoon te maken, maar ik wil het zelf eerst doen.
Ik heb hier tenslotte 3 maanden gewoond, toch?
Maar zweten is het wel hoor.
In mijn korte broek en bh ben ik druk aan het opruimen, vegen en dweilen.
In de slaapkamer heb ik de aico op 19 graden gezet, maar het koelt maar niet af!

Uiteindelijk is de boel schoon en plof ik op een stoel

Ga eerst een van de laatste djogo's opdrinken, want die heb ik wel verdiend.
En vocht moet je hier snel aanvullen is mij gezegd.

Ik krijg nog een appje van Farida, of ik nog bij haar wil langskomen.
Ze heeft deze week nog vrij en de familie wil nog graag even afscheid nemen .
Vind ik een goed idee en kan dan meteen de baby van haar zus gaan bewonderen.
Maar ik moet eerst douchen, want ben zo niet toonbaar.

Omdat het steeds regent of dreigt weer te gaan regenen, besluit ik met de fiets te gaan.
Zo kan ik ongestraft door de ontelbare plassen rijden en hoef niet als een malloot van links naar rechts te springen om mijn voeten een beetje droog te houden.
Of in ieder geval niet onder de modderspatten bij mensen aan te komen.
Maar eerst ga ik even bij Ricky langs, om de paraplu te mogen lenen.
Wat een giller he?

Tussen de buien door lukt het me om droog bij Farida aan te komen.
Natuurlijk eerst het baby'tje bewonderen: een piepklein meisje!
Farida heeft trouwens een cadeautje voor me gehaald, als dank voor de spulletjes die ik voor haar had meegenomen.
Maar....ze kan het nergens vinden!
Het hele huis wordt doorzocht en zelf zus en broertje zoeken mee, maar het pakje is nergens te vinden.
Ondertussen gaat het weer regenen en het ziet er naar uit dat het ditmaal een zware bui zal worden, dus ik neem afscheid en
Farida beloofd door te gaan zoeken.
Mocht ze het pakketje alsnog vinden, dan kan ik morgenmiddag, op weg naar het vliegveld, nog wel even langskomen op het op te halen.
We nemen hartelijk afscheid en spreken af om contact te blijven houden.
en wanneer ik weer in Suriname ben, dan gaan we weer samen uit eten!

Gelukkig dat ik mijn paraplu had meegenomen, want anders was ik niet droog overgekomen.
Bijna droog dan, want ik heb eerst de plu weer teruggebracht en als een speer naar huis gereden.
Maar regen is altijd sneller.


Vanavond nog mijn reisdagboek gaan bijwerken, voor de laatste keer hier.
De rest doe ik thuis wel.

wordt vervolgd........